ئايال ئەتىگەندىن تارتىپ تەييارلىق قىلىشنى باشلىغان ئىدى، ئالدىراشلىقىنى كۆرگەن يولدىشى ‹‹ بۇ ئالدىراشلىقىڭ نىمىگە›› دەپ سورايتى ۋە جاۋابىنى بىر تۈرلۈك ئالاتتى، كىيىن ئايال ‹‹ بۈگۈن ئىشىم كۆپ، سىلە چىقىپ بىردەم ئايلىنىپ كىرسىلە›› دەپ يولدىشىنى سىرىتقا ھەيدەيتى. شۇنداقلا ‹‹يا ئالدىراشلىقىمنىڭ نىمە ئۈچۈن ئىكەنلىكىنى چۈشەنسە، ياكى سائەت-سائەتلەپ ساقلىغان ئوغلۇم كەلمىسە›› دىگەنلەرنى ئويلاپ يۈرىكى تىتىرگەندەك بولدى.
ۋاقىت ئۆتۈپ چۈش بولاي دىگەن ئىدى،‹‹ كەلمىسەڭ بىر تېلىفۇن قىلىپ ئانا دىگىن›› دىگەنلەرنى ئويلاپ جىددىلىشىشكە باشلىدى، ‹‹ ئانىلار بايرىمىنى تەبىرىكلەش ئۈچۈن ئەجىبا بىر تېلىفۇنمۇ قىلماسمۇ؟›› مەن مۇشۇنداق ساقلاۋاتىمەن بىراق ئۇ بەلكى ئىسىگە ئالالمىدى ، ‹‹ كۆزدىن يىراق كۆڭۈلدىن يىراق ›› دىگەن گەپ ئانىلار ئۈچۈن ئېيتىلغان بولغىمىدى، ھىچ بولمىغاندا بىر تېلىفۇن قىلساڭچۇ، ياق تېلىفۇن قىلساڭ ھىساپ بولمايدۇ، سېغىندىم قوزامنى، قارا كۆزلىرىنى، ھەييار كۈلىشىنى، ھې.... ھەييار دىگىنىمنى ئاڭلىسا خاپا بولىدۇ تېخى، ‹‹ مىنى كىچىك بالىدەك سۆيمە ›› دەپ، مەيلى قانداقلا سۆيەي......
بالىسىنى ۋە ئۇنىڭ بىلەن پاراڭلاشقىننى ئويلىغىندا يۈزلىرى كۈلەتتى، ئۆزىمۇ ھىس قىلمىغان ھالدا ئورنىدىن تۇردى ۋە تامدىكى سائەت كۆزى تىكىلدى،بىراق يەنىلا بوشىشىپ كەتتى، ‹‹كەلمىگۈدەك، تېلىفۇن قىلسىمۇ بولاتتىغۇ›› دىگەنلەرنى ئويلىغىنىدا يان تېلىفۇنىنىڭ سايرىغان ئاۋازىدىن چۆچۈپ كەتتى، مۈرىسىدە بىر ھارغىنلىق، چىھرىدە بىر مىسكىنلىك بىلەن تېلىفۇنغا قارىدى، تېلىفۇن قىلغان ئوغلى ئىدى.
خۇش بولغانمىدۇ؟ ياق خۇش بولالمىدى، ئەجىبا... ئەجىبا كىلەلمەيدىغانلىقىنى دەپ قويۇش ئۈچۈن تېلىفۇن قىلغانمىدۇ، ياكى ئانىلار بايرىمىنى تېلىفۇندىلا تەبىرىكلەپ ئۆتكۈزىۋىتەمدىغاندۇ؟، قوزىسىنى قۇچاقلىماسمىدى؟
تېلىفۇننى ئاچتى؛
- ۋەي
- ۋەي ئانا قانداق ئەھۋالىڭىز؟
- رەھمەت ئوغلۇم، ئۆزۈڭ قانداقراق
- مەن ياخىشى ئانا
- نىمە ئىش قىلىۋاتىسەن، ئىشلىرىڭ قانداق؟
- ئازراق تەس كەلدى، ئەمما بۇ شەھەرگە ھەم بۇ ئىشقا كۆنۈپ كەتتىم.
- شۇنداقمۇ قوزام
نېمىشقا تېلىفۇندا تەبىرىكلەيدىغانلىقىنى، نېمىشقا كەلمەيدىغانلىقىنى سورىماي دىگەن ئىدى،بىراق ئاخىرى بەرداشلىق بىرەلمەي سورىدى.
- رۇخسەت ئالدىڭمۇ قوزام؟
- شۇنداق ئانا، سەن قانداق بىلدىڭ؟
- قانداق بىلدىڭ؟ ئەجىبا ئانىلار بايرىمى ئۈچۈن رۇخسەت ئالمىغان ئوخشىمامسەن
- ھە توغرا بۈگۈن ئانىلار بايرىمى ئىدى، ئانىلار بايرىمىڭىزغا مۇبارەك بولسۇن ئانا
- سەن....سەن بۇنىڭ ئۈچۈن رۇخسەت ئالمىدىڭمۇ؟
- ئاھ ئانا، باشلىقىمغا مەن ئىنتايىن ياخشى كۆرىدىغان، مەن ئۈچۈن بەك مۇھىم بولغان بىر ئايالنى كۆرگىنى بارىدىغانلىقىمنى دىدىم ، باشلىقىم رۇخسەت بەردى، مەن شۇنىڭ يېنىغا كىتىۋاتىمەن.
ئوتتۇرا ياش ئايال تۇرۇپلا قالدى ۋە ئۆزىنى تۇتىۋىلىشقا تىرىشتى.
- شۇنداقمۇ؟ قانداقراق كىشىدۇ ئۇ؟
- ئانا ماڭا ئىشىنىڭ، سىزنىڭ بۇرۇن ئەتكەن تاماقلىرىڭىزدىنمۇ لەززەتلىكىنى، بۇرۇن ئەتكەن تاتلىق تۈرۈملىرىڭىزدىنمۇ تاتلىقىنى ئەتكەن بىرى، ھازىر مىنى ساقلاۋاتىدۇ.
- مەن... بۇ، بولىدۇ قوزام، ئۈمۈدۈم ئۇمۇ سىنى مەندەك سۆيەر
- سۆيىدىغانلىقىغا ئىشىنىمەن ئانا، شۇڭا بۇ تۇنجى قېتىملىق رۇخسەتنى پەقەت ئۇنى كۆرۈش ئۈچۈنلا ئالدىم، دادام قەيەردە ئانا؟
- سىرىتتا ئىدى ئوغلۇم، ھە..... ئىشىك چىكىلدى، پەرىزىمچە داداڭ كەلدى.
- بولىدۇ ئانا، دادامغا سالىمىمنى يەتكۈزۈپ قويۇڭ، مەنمۇ شۇنداق مىززىلىك پۇراقلار كىلىۋاتقان، دۇنيادا ھەممىدىن ئەزىز كۆرىدىغان بىر دۇنيا گۈزىلىنىڭ ئىشكى ئالدىدا.
- بولىدۇ قوزام، سالىمىڭنى يەتكۈزىمەن، كىيىن يەنە تېلىفۇن قىلغىن، اللاھقا ئامانەت
تېلىفۇننى قويدى، ئوغلىنى شۇنچىلىك سېغىنغان ئىدى، شۇنچىلىك كۆرگىسى كەلگەن ئىدى، ئىشىككە قولىنى ئۇزاتتى، كۆزىدىن ئاققان ياشلىرىنى تۇتىۋالالمىدى.
ئىشىكنى ئاچقىنىدا ئوغلىنىڭ بوينىغا ئېسىلىپ، ئانىلار بايرىمىڭىزغا مۇبارەك بولسۇن ئانا دەپ قۇچاقلىشىدىن ، خۇددى چۈش كۆرىۋاتقاندەك ھىس قىلدى. – ئانا سىزنى تۇيۇقسىز خۇش قىلاي دەپ شۇنداق قىلغان ئىدىم دىسىمۇ ، ئانىسى خۇشاللىقىدىن ئۆكسۈپ-ئۆكسۈپ يىغلايتى
Annenin Gözyaşları
Orta yaşlı kadın, evin içinde telaşlı bir haldeydi. Eşyaların
yerini değiştiriyor, örtüleri düzeltiyor, arada bir mutfağa gidip pişmekte olan
yemeğe bakıyor, tekrar salona dönüyordu. Sokaktan gelen her seste pencereye
koşuyor, her duyduğu kapı zilinde de, başkasının zili olduğunu anlayıp
üzülüyordu.
Başka şehirde iş bulan oğlu, hem uzak yerde olduğundan
hem de izin alamadığından 2 aydır gelememişti. Orta yaşlı kadın, büyük bir
özlemle oğlunun gelmesini ümit ediyor, kulağı zil sesinde, ayak sesinde telaşla
bekliyordu. Her anneler gününde, çocuğunun ona 'Anneciğim, annler günün kutlu
olsun' diyerek, boynuna sarılmasına öyle alışmıştı ki, sanki oğlu kapıdan
giriverecek ve koşup boynuna sarılacaktı, sonra da onun için hazırladığı
tatlılardan yiyecekti. Oysa oğlu geleceğini söylememişti ki. Kadın, boynu bükük
düşündü, '-ya gelmezse, ya izin alamadıysa.' İçini özlem dolu bir alevin yalayıp
geçtiğini hissetti.
Kadın sabahtan hazırlığa başlamıştı.. Telaşlı
halini gören eşi, sorup durmuştu;' Bu telaşın niye?' diye ama cevabını bir türlü
alamamıştı. Sonunda da kadın; '-Bu gün evde işim çok, sen git-gez biraz' diye
ısrar ederek, eşini rica-minnet dışarı çıkarmıştı. 'Ya, telaşımın nedenini
anlarsa, ya saatlerce beklediğim halde oğlum gelmezse' diye düşünmüştü.
'Gelmezse' düşüncesiyle bir daha yüreği titremişti.
Saatler geçip
gidiyordu, öğlen olmak üzereydi; '-Gelemiyorsan, bir telefon et bari,
'anneciğim' de..' İçinde sıkıntı armaya başlamıştı; '-Anneler gününü kutlamak
için bir telefon bile etmeyecek mi acaba? Ben böyle bekliyorum ama o belki
hatırlamadı bile. 'Gözden ırak olan, gönülden de ırak olur' sözü anneler için de
geçerli olur mu hiç. Olamaz canım, bir telefon eder en azından. Hoş telefon
yetmez, özledim yavrumu, kara gözlerini, yaramaz gülüşünü. Hıh.. yaramaz,
dediğimi duysa yine darılır, 'Beni çocuk gibi sevme' der. Sanki nasıl
seveceksem''
Çocuğunu düşündükçe, onunla konuştuğunu düşündükçe yüzü
gülüyor, farkında olmadan bir anda neşeleniyordu. Sonra duvardaki saate gözü
takılıyor, yeniden durgunlaşıyordu. '-Gelmeyecek, telefon bari etse..' diye
düşündü istemeye istemeye. '-Sesini bari duymuş olurum'. Tam böyle düşünürken,
cep telefonunun sesiyle irkildi, omuzlarında bir yorgunluk, bakışlarında bir
burukluk telefona uzandı., ekranına baktı, arayan oğluydu.
Sevinmeli
miydi? sevinemedi. 'acaba 'acaba gelemeyeceğini söylemek için mi aramıştı.
Telefonda kutlayıp geçecek miydi anneler gününü, sarılamayacak mıydı
yavrusuna?
Açtı telefonu;
-Alo..
-Alo, nasılsın
anneciğim?
-Sağol yavrum, sen nasılsın?
-İyiyim
anneciğim.
-Ne yapıyorsun, işler nasıl?
-Biraz zor oldu ama
alıştım, hem bu şehre, hem de işe alıştım.
-Öyle mi
yavrucuğum.
Söylemiyordu işte ne telefonda kutluyordu, ne de
gelmiyeceğini söylüyordu. Sonunda dayanamayıp sordu;
-İzin aldın mı
yavrum?
-Evet anneciğim, izin aldım. Sen nerden bildin.
-Nerden
mi, anneler günü için izin almadın mı?
-Ha, anneler günü doğru ya.
Anneler günün kutlu olsun anneciğim.
-Sen sen.. bunun için izin almadın
mı?
-Ah anneciğim, çok sevdiğim, benim için çok önemli bir bayanı görmeye
gideceğimi söyledim. Şefim de izin verdi. Şimdi onun yanına
gidiyorum.
Orta yaşlı kadın durakladı, sesine hakim olmaya
çalıştı.
-Öyle mi, nasıl biriymiş bu?
-Anneciğim, emin ol bana,
senin daha önce yaptığın yemeklerden daha lezzetlisini, daha önce yaptığın
tatlılardan daha tatlısını yapmıştır, beni bekliyor şimdi.
-Ben' şey'
tamam yavrucuğum. Şey, umarım o da seni seviyordur.
-Sevdiğine eminim
anne, zaten bu ilk iznimi sırf onu görmek için aldım. Babam nerde
anne?
-Dışardaydı yavrum. Hah.. kapı çalıyor, sanırım baban
geldi.
-Tamam anne selam söyle, ben de mis gibi kokuların geldiği, dünya
da en çok değer verdiğim bir dünya güzüelinin kapısındayım.
-Tamam
yavrum, söylerim. Sonra yine ara yavrum. Allah'a emanet ol.
Telefonu
kapattı. Oysa ne kadar özlemişti oğlunu, ne kadar görmek istiyordu. Kapıya eli
uzanırken, gözünden süzülen yaşlara engel olamıyordu.
Kapıyı açtığında,
boynuna atılan oğlunun '-Canım anneciğim, anneler günün kutlu olsun!' diye
bağırması sanki bir rüya sahnesiymiş gibi geldi. Oğlu; '-Anneciğim, seni
sevindirecek bir sürpriz yapayım dedim, lütfen ağlama' dese de, annesi sevinçten
hıçkıra hıçkıra ağlıyordu,
تەرجىمە قىلغۇچىدىن: بۇ ئەسەرنى تۈركچە تور بەتلەرنى ئارلاۋىتىپ ئۇچىرىتىپ قالدىم، شۇنداقلا مەزمۇنى ياخشى ھەم تەسىرلىك ئىكەن دەپ ئويلاپ ئازراق ۋاقتىمنى چىقىرىپ تەرجىمە قىلىپ چىقتىم، ئۇندىن باشقا تۈرك تىلى ئۆگىنىۋاتقانلارغا ئاز تولا ياردىمى بولار دىگەن مەقسەتتە، تۈركچىسىنىمۇ قوشۇپ يوللاپ قويدۇم.
ئەلۋەتتە تەرجىمە جەرىيانىدا مەلۇم ئىنتايىن ئاز بولغان خاتالىق( ئوخشىماسلىق) لاردىن خالى ئەمەس، بۇمۇ ئۆز تىلىمىزغا يىقىنراق، چۈشىنىشلىكرەك بولىشى ئۈچۈن.