مال-دۇنيارىمىز كۆپەيدى ، ئەمما ھۇزۇر-ھالاۋىتمىز يوقالدى،
قولايلىقلار كۆپەيدى ، لىكىن ۋاختىمىز ئازايدى،
دورىلار كۆپەيدى ، ئەمما كېسەللەر ئازايمىدى ،
كەچ يېتىپ سەھەردە چارچاش بىلەن ئويغىنمىز ،
ئاز كىتاپ ئۇقۇيمىز كۆپ تىلۋۇزۇر كۈرىمىز،
كۆپ گەپ قىلمىز يۇ ، ئاز ئىتبار بىرىمىز ،
پۇل تېپىشنى ئۆگەندۇق ، سەدىقە بىرىشنى ئۆگەنمىدۇق ،
ئۆيگە ئۇچۇپ قايتىشنى ئويلايمىز ، خوشنىمىزنىڭ ھالىدىن خەۋەر ئېلىش ئۇچۇن ئىككى قەدەم باسمايمىز ،
تالادا نىمە ئىش بولغانلىقنى بىلمىز ، لىكىن ئۆز ئىچمىزدىكى ئىشلاردىن خەۋەرسىز ،
ئۆيلىرمىز نى تازلايمىز لىكىن روھىمىز كىر ،
پىلانلارنى تۈزمىز ئەمما نەتىجىسنى كۆرمەيمىز ،
ئاچچىقلىنىشنى ئۆگەندۇق ئەمما سەبىرقىلىشنى ئىسىمىزدىن چىقاردۇق ،
تۇنۇشلىرمىز كۆپەيدى ئەمما دوسلىرمىز ئاز ،
كۆپ نەرسىنى بىلمىز ئەمما ئەمەل قىلشىمىز كام ،
لەۋلىرمىزدە دائىم كۈلكە لىكىن كۆز يېشمىز كام ،
نىھايەت كۈنلىرمىز كۈلكە چاخچاق بىلەن ئۆتتى لىكىن ئۆتكەن كۈنلىرمىزنىڭ قانچىلكىنى نىمە ئىشلار بىلەن ئۆت كىزدۇق
بۇ توغرىسدا ئويلىنىپ باقمىدۇق ،
