ھاۋاگۈل تۇرسۇن

ياش دېمەيدۇ ۋە ياكى قېرى،
خالىي ئەمەس بۆشۈكتىكى ھەم.
سىڭىپ كېتەر تۇپراق قوينىغا،
بېرىپ دىلغا مۇڭلۇق قايغۇ غەم.


ساقسىزلارغا تىلەپ ئاسانلىق،
ساقلار كەتسە قالدۇق زارلىنىپ.
غاپىللىقتىن بۇلغانسا تەنلەر،
يۈرەلمىدۇق ئەپسۇس پاكلىنىپ.

گاھلىرى چىللاپ كېلىدۇ،
مۇشىت پەشۋاغا ئۇرۇپ ئۆزىنى.
بەزىلەرگە ھەۋەس يېپىنچا،
يۇمدى ئەنە زورلاپ كۆزىنى.

بارچاغلاردا دېمەي نە ھالىڭ،
ياش تۆكۈشتۇق كەتسە ئارقىدىن.
بىلدۈرەركەن قىممەتنى ئەجەل،
بېرىپ شەپە كەتكەن كەينىدىن.

كېتەر ئاخىر ،كېتەر ھەممىسى،
ئىنسان شۇنداق يەرنىڭ ئولجىسى.
ئوخشاش بولار مەن-مەن دېگەنمۇ،
شەكىل بۇلۇر ياتقان قەبرىسى.

ئايلىنىدۇ تۇپراققا ھامان،
ھاياتىدىن قالار كۆپ خىل ئىز.
ئىجادلاردىن تىكلەنسە مۇنار،
مېھنەتسىزنى كۆمەر تېمىسىز.