پىشايۋاننىڭ پەردىسى ئاپئاق،
ئاسمان قۇببىسىمۇ ئاپئاق.
نېمە بولدى قىپقىزىل مەڭزەڭ.
بىردەمدىلا بوپ قالدى ئاپئاق.
قۇياش ئاپئاق نۇر چېچىپ تۇرغان
ئىيۇندىكى  ئاپئاق بىر كۈندە...
‹‹ئانا!››دېگەن دەھشەتلىك سادا
سايرىلاتتى ئاچچىق بىر ئۈندە!...

ئاق ياغلىقلار...
ئۆيۈمۈزگە ئاپئاق ياغلىقلار
بىردەمدىلا كەتتى لىق تولۇپ.
سىڭىللىرىم ئاق ياغلىق ئارتىپ،
‹‹ئانا!››دېگەن جۇدالىق سۆزدە
چىقىرايىتتى
ئۆز جېنىدىن قاتتىق يۇلقۇنۇپ.
‹‹ئانا››دەپ تۇنجى چىققان تىلىمىز،
‹‹ئانا››دەپ جۇدالىققا باشلىدى بىزنى،
ئەمدى بۇ سۆزگە قانداق كۆنىمىز ؟!

ئاپئاق سەللىلەر،
ئاپئاق ساقاللار
ھويلىمىزدا ياساپتۇ دولقۇن.
ئىنىلىرىم پۈتكەن ئۈن بىلەن
‹‹ئانا،ئانا!››دەپ توۋلىغان چاغدا،
ئاندىن بىلدىم
قالغىنىمنى مەڭگۈلۈك داغدا!
‹‹قۈيامىتىم،نادامىتىم››دەپ،
يەرنى ئاچچىق تەپكەندە دادام،
يەنىمۇ ئەۋجىگە چىقتى ئاھ، ھازام.
دادام كىمدىن يامانلىغاندۇ،
دادام كىمدىن رەنجىگەندۇ ھەم
‹‹تاجىگۈل››دەپ بوزلاشلىرىدا
تامچىپ - تامچىپ تۇراتتى ئەلەم.
ئاق دادامنىڭ سەللىسى ئاپئاق،
ھۆل بوپ كەتكەن ياغلىقى ئاپئاق.
تاراملىغان كۆز يېشى ئاپئاق!...
ئاپئاق خەسە يېيلدى كاڭغا،
ئاق ساقاللىق خىزىر ئاتىلار
ئاخىرەتلىك كىيىم تۈكمەكتە
دىل -باغرىمنى سۆكمەكتە ...
 
چىرايلىق تىكىلسۇن ئانا كىيىمىڭ،
ياراشسۇن مەڭگۈلۈك ئاپئاق كۆڭلىكىڭ.
مەن ساڭا ئېپ بەرگەن قارا ئەتلەستەك.
‹‹ئەجەپ بىر چىرايلىق كۆڭلەك ئىكەن››دەپ
ھەۋەستە ماختىغان قوشنا  ئانىلار
مەڭگۈلۈك كۆڭلەكنى ماختاپ كەتسۇن بەك...

ئاپئاق چىراي،
ئاپئاق يوتقان كىرلىكى،
ئۈستىڭدىمۇ يېپىنچا ئاپئاق.
ئېيتقىن ئانا، پەرىشتىلەرنىڭ
ھەممە نېمىسى بولامدۇ شۇنداق؟!
بىز جۇدالىق يەتكەن شۇ كۇنى
قارىلىق تۇتتۇق ئاپئاق كىيىمدە...
سېنى مىكچەيتكەن بىر جىپ چىلىكىڭ
ئايىغىڭدا قىلماقتا خىزمەت.
چاكلىرىدىن تامچىلاپ يېشى
ئاھ ،ئۇلارمۇ چەكمەكتە ھەسرەت.
تۇتقۇچىدا قولۇڭنىڭ ئىزى،
ئەتراپىدا تېنىڭنىڭ ھىدى.

ئۆز قولۇڭدا ياسالغان تونۇر ،
جۇدالىق ئوتۇنۈڭدا قىزىپتۇ تازا.
ئۇزۇنغۈچە بېسىقماي قالدى،
قاپقارا ئس ئۆرلەپ بىر ھازا.
ئاندىن ئۆرلەپ چىقتى ئاپئاق ھور،
ئاندىن كۆزگە كۆرۈندى ئاق نۇر.
ئانام نەزىرىسىگە.
ئاپئاق نانلار يىقىلماقتىدى،
ئاشۇ ناندىمۇ ئانامنىڭ ھىدى.

ئاپئاق تاۋۇت
يەلكىلەردە تەۋرەپ باراتتى.
ئۇنىڭ ئارقىدا
مىڭلاپ كىشى دەۋرەپ باراتتى،
بىر پەرىشتە ئۇزۈماقتىدۈ،
قىرىق يەتتە يىل ئېچېلغان بىر گۈل
ئاستا- ئاستا توزۇماقتىدى.

يىغلىماقتا دادام يالغۇز باش،
يىغلىماقتا يەتتە قېرىنداش .
دەرەخلىرىڭ ، موزايچىقىڭمۇ،
كۆزلىرىگەئاپتۇ ئاپئاق ياش...

يۆتكەلمەكتە قەدىمىم ئېغىر،
بىلىكىمدە دوستلارنىڭ قولى،
شۇنداقمىدۇ يا ھاياتلىق يولى.
نېمە بولغىنىنى بىلەلمىدىم ھېچ،
نېمە بولغىنىنى بىلەلمىدىم ھېچ...

تۆكۈلمەكتە لەۋلەردىن ئىمان،
جەننىتىگە ماڭماقتا غىلمان.
تۆكۈلمەكتە تاراملاپ ئاسمان،
تۆكۈلمەكتە تاراملاپ ئارمان...

ياسىلىپتۇ يەرنى كولاپ ئۆي،
ئۇنى ئايۋان- ساراي دەيدىكەن.
توپا بولۇپ كېتەمسەن ئانا!؟
ئادەمنى ئاخىر توپا  يەيدىكەن...

توپا  بولغان ئانىلار روھى  ،
ئەقلىمىزدە چېچەكلەيدىكەن.
شۇڭلاشقىمۇ يەرنى ئادەملەر
ئانا يەر دەپ ئەزىزلەيدىكەن.

ھويلىمىزمۇ ،ئايۋان-ساريمۇ،
سەن بولمىغاچ قالدى چۆل بولۇپ.
پەسىل ئايرىماي ئېچىلىپ تۇرغان ،
سەن ئىكەنسەن ئەسلى گۈل بولۇپ.

سېنىڭ قولۇڭ پۇرايدۇ ئانا،
ئىشىكىمنىڭ تۇتقىچىدىمۇ.
سەن بولمىغاچ ھېچ بىر مەنا يوق
قۇلۇپلارنىڭ ئاچقۇچىدىمۇ.

بىزدە غەرەزسىز كۈلكە توزۇپتۇ،
نانلىرىمىزنىڭ تەمى ئېزىپتۇ...

ئانا كەتتىڭ ،
ئىنى-سىڭلىمىنىڭ
مۆلدۈرلىگەن كۆزىدە سەن بار.
قانداق ئۇنتۇلسۇن ئانا - ئۇ بىر نۇر ،
ئەمدى ھەر بىر سۆزىدە سەن بار.

ئانام بولغان بولسىدى دەيمىز،
ئانىسى بارلار ئانا دېگەندە.
سەن ئەزەلدىن تېتىپ باقمىغان
غىزالارغا ئېغىز تەگكەندە.
ئازاب بىلەن پۈكۈلگەن دادام
ئاھ،بېشىنى تۆۋەن ئەگكەندە...

چالا قالدى ئىشلىرىم دېمە،
بارلىقىم بىلەن چالىسى بولاي.
يېتىم دېمە ئىنى-سىڭلىمنى
مەن ئۇلارنىڭ ئانىسى بولاي!...

ئانام
مەڭگۈلۈك كۈلكىنى كۈلۈۋاتىدۇ،
ئۈمىدىدە ياشاۋاتىدۇ...