تەنھالىق ماياكى

      تەنھالىق بىزنى شۇ قەدەر چىرماپ ئالدى. جامائەتلىشىش، پىكىرلىش، ئورتاقلىشىش قاتارلىق ئادىمىيلىك بەلگىلىرى ئاستا ئاستا بىزدىن يىراقلىشىشقا باشلىدى. بىز يىراقتىن كۆرۈنۈپ تۇرىدىغان قۇم دۆۋىسىگە ئوخشاش تەنھا ھالدا كۆككە مۇناجات قىلىپ ھاياتنىڭ ئاخىرقى تىنىقلىرىنى تىڭشاپ تۇرۇپتىمىز. بىزدە شائىرلار تەنھا، ئۆلىمالار تەنھا، زىيالىيلار تەنھا، دىھقانلار تەنھا، ئوقۇغۇچىلار تەنھا، بۇ تەنھالىق ياتلىشىش ۋە روھىي قۇرغاقلىشىشنىڭ بەلگىسى سۈپىتىدە بىزنى دۇنيا تىنىقلىرىنىڭ ھاياجانلىق دەقىقىلىرىدىن يىراقتا قالدۇرۇپ تەنھا چۈمۇلىلەردەك نىشانسىز تىپىرلاشقا مەجبۇر قىلماقتا. بىزدە رىئاللىققا بولغان ئىنكاس، ھاياتقا بولغان قىزغىنلىق، ئەۋلاتلارغا بولغان مەسئۇلىيەت مۇشۇ خىل تەنھالىقنىڭ قۇربانىغا ئايلانغان. بىز ھەرقاچان ھايات تەشۋىشلىرى بىلەن ئالدىراش. قۇرۇتتەك تەنھا تىپىرلاپ جان بېقىش ھەلەكچىلىكىدە ياشاش بىزدىكى ئالىجاناپلىق تۇيغۇسىنى سۇسلاشتۇرۋەتكەن. بىز ئەيدىز، تىبىركىليۇز، راك، قاشناش ھادىسىسى قاتارلىق كېسەللىك ۋە ھادىسىلەر بىلەن تۈركۈملەپ ئۆلۈپ كېتىۋاتىمىز. ئەمما بىز يەنىلا ئۆلۈمدىن شۈنچىلىك قورقىمىز. ئۆلۈم شەرەپلىك، ئەمما بىز قۇرۇتتەك ئۆلىۋاتىمىز. زامان كېتىۋاتىدۇ. ئاڭ ئۆزگىرەۋاتىدۇ. دۇنيا كىشىلىرى كۆرەش قايناملىرىدا قىممەتلىك ھايات ئۈچۈن قۇربان بېرىۋاتىدۇ. بىزدە يەنىلا تەنھالىق، بۇرۇختۇملۇق،زېرىكىشلىك ھايات كارتىنىسى ئىزچىل داۋام قىلماقتا. سۈكۈنات چوڭقۇر ھاڭلاغا بەنت قىلىنغان بولۇپ نىدالار ئاڭلانمايدۇ. ۋەتەن تەنھا ئوغلانلار ئۈچۈن قۇچاق ئاچقاندا دۇنياچە خوشاللىقلار بىزنىڭ روھىيتىمىزنى غىدىقلىغان ئىدى. بىزدىكى روھىي ئىنىرگىيە كۆيمەكتە، ھاياتلىق كۆيمەكتە، ۋەتەن كۆيمەكتە. ۋەھالەنكى بۇ تەنھا يالقۇن ئاخىرقى ماياك سۈپىتىدە زىمىستان قىشنىڭ زۇلمەتلىك كېچىسىدە بىزنى نىجاتلىققا ئېلىپ چىققۇسى.