ئىككى نۇمۇسسىز (شئېرى ھىكايە )

batur72

	مۇھەممەدتۇرسۇن ئوغلانى                                                                                                                      ئىنساندۇر ھايۋاندىن پەرقى بىر ئاڭدا ،                                   ھايالىق،نۇمۇسلۇق تەندىكى قاندا .                                     بۇلارسىز ھايۋاننىڭ ئۆزىدۇر ئادەم ،                                    ھەر بالا تۇغۇلار بۇنداق ئىنساندا.                                                                 بۇلاندى كوچىدا بىر ئاجىز ئانا ،                                  ئىتتىرىپ،ئۇرۇلدى ئېسىلغاچ پۇلغا ،                                 يۈرىكى، يۈزلىرى ئىزىلدى مۇشتىن،                                  يۆلەشكە چىقمىدى بىرەرسى يولغا.                                  بار ئىدى ئۇنىڭ بىر ئوغلى ئەقىللىق،                                   سۆزلىرى خۇلقىمۇ بەكمۇ يېقىملىق .                                   ئىشلەيتتى ئوقۇغاچ ئانىسى ئۈچۈن ،                                   بولمىغاچ نىسىبكە ئارلىق يېقىنلىىق،                                  نى جاپا چەكتى بالا ئوقۇتۇش ئۈچۈن ،                                   خەقلەرگە كىر يۇيۇپ ھەتتا نەچچە كۈن ،                                      يىغلىماي ،قاقشىماي بىچارە ئانا ،                                   كىرسىمۇ نەچچە رەت كۆزلەرگە تۈتۈن .                                   قېرىدى  بالدۇرلا  جاپا ، تۇللۇقتىن،                                   تىنىمسىز چىكىلگەن سانسىز خورلۇقتىن،                                      ئىگىلگەچ بەللىرى تىتىرەپ قوللار ،                                    يىنىكلەتتى ئوغۇل ئۇنى  «قۇللۇق»تىن.                                                               ئالغانتى  تاپشۇرۇپ  بايىلا  پۇلنى ،                                   ياغدۇردى دۇئالار ئەسلەپ ئوغۇلنى،                                   چىقتى    بانكىدىن كۆزلىرى ياشتا،                                   ئۇچراتتى  تۇيۇقسىز ئىككى ئوغرىنى.                                  يىغلىدى   ئامالسىز   ئۈنىنى    سېلىپ ،                                   «ھايۋانلار...» دەپ ئۆتكەنگە قاراپ يېلىنىپ،                                   ئىككى ھايۋان يۈتۈشتى كۆزدىن بىردەمدە ،                                  يېلىندى، ھېچكىشى  قويمدى  كىلىپ.                                             «موما..»دېدى بىرسى يېنىدا ئۇنىڭ  ،                                      كۆردى بىر سىمانى كىچىك بالىنىڭ .                                    يۈزىنى  سىلىدى  كىچىك  قولىدا ،                                     باغرىغا  بېسىلدى دەرھال ئانىنىڭ.                                            (خاتىمە)                                      ناھەقكە قارايمىز ئۈن-تۈن چىقارماي ،                                   پولارنى  ئاتىمىز  ھەتتا  توختىماي ،                                    بۇلايدۇ ئاجىزنى نۇمۇسسىز ئوغرى،                                   پەرقىمىز نە ئوغرىدىن تۇرساق توسماي؟                                                                                                                           2013.05.06                                                                                                          (تىيەنجىن)

batur72

	بۇ شېئىرغا قارىتا چۈشەنمىگەن يەرلەر بولسا ،توردشلارنىڭ ئىكاس شەكلىدە يوللىشىنى ئۈمىد قىلىمەن .