ئاشخانىدا تاماق ساقلىغاچ،
    نەزەر سالدىم ئۇياق -بۇياققا ،
   يان ئۇستەلدە بولۇنغان گەپلەر ،
   كىرىپ قالدى«قېلىن» قۇلاققا،

   «چىسا» دېدى بالىغا ئايال،
   «بۇچى» دېدى بالىسى باتناپ.
   يېگىن«كاۋرو» بولسىمۇ دىدى،
  بالىسىنىڭ بېشىنى سىلاپ.

«خې چا» قىلغىن جېنىم بالام دەپ،
چاي ئۇزاتتى ئانا بالىغا.
ھەيران  بولۇپ توۋا دېيشتۇق  ،
قوش مىللەتلىك ئاتا–ئانىغا،

كاۋاپنىمۇ يىمىدى بالا ،
«چى خەنباۋ» دەپ چىقاردى جىدەل،
بۇ ناجىنىس دىئالۇگلارغا،
چىدىيالماي تۆلىدىم بەدەل،

جېنىم ھەدە، دېدىم قوپۇپلا،
(ئازاد قىلاي دېدىم قۇلاقنى).
ساۋاپ ئىشتىن بىرنى قىلىپسىز ،
بېقىۋىلىپ خەنزۇ بوۋاقنى،

«ئاڭلاپ قويۇڭ ئۇ مېنىڭ بالام»
دېدى تىللاپ «بارمۇ كۆزىڭىز!»
بېشىم ئېگىپ دېدىم: كەچۈرۈڭ،
ئۇيغۇرمىدى ئەسلى بالىڭىز .

تىللاپ كەتتى ئەڭ مەينەت تىلدا ،
تۆكمەك بولدى مېنىڭ يۈزۈمنى
گەپ ياندۇرماي تاماقنى يېدىم ،
دەۋالغاچقا يۈرەك سۆزۈمنى ،

كۈلۈپ كەتتى كۈلەلىگەنلەر،
ئەيىبلەشتى مېنى بەزىسى .
چىقىپ كەتتىم، يامان ئەمەسمۇ،
خوتۇن خەقنىڭ تىلى تەنىسى .

كۈلۈڭ دوستۇم قاقاقلاپ كۈلۈڭ،
يازغىنىمنىڭ يوقتۇر يالغىنى.
سېسىق تىللار مەن بىلەن كەتتى ،
سوۋغام بولسۇن سىزگە قالغىنى ،