مەن ۋە تونۇقلىرىم
— خەي زى

يۇرتۇمدىكى يۇلتۇزلار، قويلار،
تارام - تارام سۈزۈك ئېرىق سۈيىدەك،
ئېقىپ ئۆتىدۇ،
سەكرەك، تاقلاپ ئۆتىدۇ،
قوغلايدۇ كەينىدىن تۈننىڭ جىلۋىسى.

ئوچۇقچىلىق، كەڭرى دالىدا،
كۆرۈپ قالدىم تۇنجى گىياھنى.
پېتىپ قالغان پۇتى توپىغا،
تارتالمىغان ئەپسۇسكى قايتا،
غېرىبسىنغان ئەشۇ يالغۇز گۈل،
ساقلاپ قاپتۇ باھار لېۋىنى.

ئۆزۈمنى دەپ ئۆتكەن كۈنلەردە،
چوڭقۇر يارا ئىزى قالدى يۈزۈمدە.
چۈنكى يوق ئىدى،
بۇنىڭغا تونۇق بولغۇدەك ھېچكىم.

ئاستىمدا ئۆتمۈش،
يېپىپ تۇرار قاپقارا تۇپراق.
ئالدىمدا كەلمىش،
ئۈنسىز بوشلۇقتا شۇنچىلىك يىراق.

ساتايمىكىن دەيمەن ھەممىنى،
باھا قويسىلا بولاتتى بىرسى.
قولۇمدا قالسا چاقماق يا يېقىم،
ئاندىن سىلەردىن تاياق يەپ،
قانايدىغان يەنە كۈن - كۈنلەپ،
ناتىۋان كۆزۈم.

بىر كۆزۈم قالسۇن،
توزۇش ئالدىدىكى گۈلنى كۆرگىلى.
يەنە بىر كۆزۈم،
چىقالمايدۇ شەھىرىڭلاردىن،
ئۆتەلمەيدۇ پولات تاملاردىن،
چىڭ بېقىپ ياتىدۇ ئۆز ئۇۋىسىنى.

- ئابدۇجىلىل تەرجىمىسى