پـــــەرىشتەم
(پوۋسىت)
ئاپتورى : ئابدۇللا ئابدۇلمەجىد ئۇچقۇن
6.قىسىم 

ئاشخانا ئۆيگە كىرىپ قارىسام ، سۈت ، يەنە نان  ھەممىسى بار ئىدى . ئالدىرماي ئولتۇرۇپ ناشتا قىلدىم .  چۈنكى كەيپىياتىم بەكلا ياخشى ئىدى . كېچىتىن كۆرگەن چۈشۈمنى توختىماي ئويلايتتىم ، ھەم چۈشۈمدىكى پەرىشتىنىڭ چىرايىنى ئەسلەشكە ، سۆزلىرنى ئەسلەشكە تىرىشاتتىم .
ناھايتى خوشال كەيپىيات بىلەن ناشتىنىمۇ قىلىپ بولدۇم . مىجەزىممۇ خېلى ياخشى بولۇپ قالغان ئىدى . بېشىممۇ بەك ئاغرىپ كەتمىدى ، شۇڭا ئىشقا بېرىپ چۈشكىچە ئىشلەپ ، چۈشتىن كېيىن دوختۇرخانىغا بېرىپ ئوكۇل سالدۇرۇشنى ئويلىدىم . كىيىملىرىمنى كىيىپ ئىش ئورنۇمغا قاراپ ماڭدىم ، ياتىقىم بىلەن ئىش ئورنۇمنىڭ ئارلىقى يىراق بولمىغاچقا پىيادە بېرىشنى ئويلاپ قالدىم . پىيادىلەر يولىدا خىيال سۈرۈپ ماڭماقتىمەن ، خياللىرىم يەنە شۇ كېچىتىن كۆرگەن چۈشۈم تامان كېتىپ باراتتى . توۋا ئۇ گۈزەل پەرىشتىنىڭ قۇلقۇمنىڭ تۈۋىگە كېلىپ دېگەن سۆزلرى ھازىرغىچە قۇلاق تۈۋۈمدە ئاڭلىنىپ تۇراتتى  .
ئىش ئورنۇمغا كېلىپ ئىشقا چۈشتۈم ، ئالدىراشچىلىق ئىچىدە يېرىم كۈن بىردەمدە ئۆتۈپ كەتتى . چۈشلۈك تاماقنى يەپ بولۇپ باشلىققا چۈشتىن كېيىن دوختۇرخانىغا بېرىشىم كېرەكلىكنى ، ئۈچ كۈنلۈك ئوكۇل ئالغانلىقىمنى ئېيتتىم  . باشلىقنىڭ رۇخسەت بېرىشى بىلەن ياتاققا بېرىپ بىردەم ئارام  ئالغاندىن كېيىن ، كىيىملىرىمنى ئالماشتۇرۇپ دوختۇرخانىغا قاراپ ماڭدىم .
ياتاقتىن چىقىپلا يۇرتۇمغا يەنى ئاپامغا تېلېفون قىلدىم ، ھەم يولدا ماڭغاچ ئاپام بىلەن پاراڭلىشىپ ماڭدىم . بۈگۈن كەيپىياتىم شۇنداق ياخشى بولغاچقا ئاپام بىلەنمۇ شۇنداق كۆڭۈللۈك پاراڭلاشتىم .
تېلېفوننى قويۋەتكەندە بولسا ئاللىقاچان دوختۇرخانا ئىشكى ئالىدىغا كېلىپ بولغان ئىدىم . ئىشىكنى ئېچىپ دوختۇرخانىغا كىردىم ، يەنە شۇ غەلىتە دورىلارنىڭ پۇرقى  مېنى ئازراق بىزار قىلدى ، بىراق نىمە ئامال ؟ داۋالىنىپ ساقىيشىم كېرەكتە !
ئاستا مېڭىپ تۈنگۈن ماڭا ئوكۇل يېزىپ بەرگەن ئايال دوختۇرنىڭ ئىشخانىسغا كىردىم . ئۇ ئايال مېنى كۆرۈپ تونۇدى بولغاي ئورنىدىن تۇرۇپ مېنى باشلاپ ئىككىنچى قەۋەتكە قاراپ ماڭدى ، دوختۇر ئايال پەلەمپەيدىن چىقۋاتقاچ :
- تۈنۈگۈنكى ئوكۇلنىڭ پايدىسى بولىدىمۇ ؟
دەپ سورىدى .
- ھەئە شۇنچىلىك پايدىسى بولدىكى ..........
تاسلا قالدىم ئاخشام كۆرگەن چۈشۈمنى بۇ ئايالغا سۆزلىۋەتكىلى .
-ھە ، ئۈنىمى بولغان بولسىلا ياخشى بوپتۇ ، بۈگۈن ئەتە ئىككى كۈن ئوكۇل ئاسىمىز ، خۇدايىم بۇيرىسا ئۆگۈنلۈككە كەچ ساقىيىپلا چىقىپ كېتىسز . دېدى دوختۇر ئايال كۈلگەچ.
- دېگنىڭىز كەلسۇن ئاچا ، مېنىڭمۇ بەكلا ساقايغۇم بار ، باش ئاغرىقى بىلەن زۇكام ھەقىقەتەن ئادەمنىڭ بەك ئازاپلايدىغان كېسەلكەن .  دېدىم مەن .
-شۇنداق ئۇكام ، بۇ كېسەلگە ھەرگىز سەل قاراشقا بولمايدۇ ، زۇكام بارلىق كېسەلنىڭ باشلىنشى ......
دوختۇر ئايال بىلەن پاراڭلىشىپ مېڭىپ تۈنۈگۈن ماڭا ئوكۇل سالغان ئۆينىڭ ئالدىغا كەپ قاپتىمەن ، ئۆينىڭ ئىچىدە بۈگۈنمۇ بىمارلار  يوق بولۇپ ، تۈنۈگۈنكى سېستىرا قىز بىمارلارنىڭ نەرسە كېرەكلەرنى قويۇشى ئۈچۈن قويۇپ قويۇلغان ئىشكاپنى لۆڭگە بىلەن سۈرتىۋاتاتتى . ئۇ دوختۇر ئايال ئىككىمىزنى كۆرۈپ بىزگە قاراپ شۇنداق يېقىملىق كۈلۈمسىرىگەن ئىدى ،  كۆزلىرىمگە ئىشەنمەيلا قالدىم . ئۇ كۈلۈمسىرىگەچ ئىشىك تەرەپكە ، يەنى بىز تەرەپكە قاراپ كېلۋاتاتتى .
ئالتىنچى قىسمى تۈگدى .
داۋامى بار ............