 تـوڭـلاتـقـۇ
ئېنىقلىما يازدى قايتىدىن بۈگۈنكى قۇياش... ھايات قېلىش كۈرەشتۇر ھامان... بەزىدە ھاتتا كەسكىن جەڭ، قىلچە يوق گۇمان...
بىز ئايلاندۇق توڭلاتقۇغا، توكتىن ئۈزۈلگەن. شۇندىن بېرى، يېڭى پېتى ساقلىمىدۇق يۈرىكىمىزنى بەدبۇي بىر ھىد پۇرايدۇ بەزەن. كۆزلىرىمىز چىرىپ كەتتى بەلكىم بۇرۇنلا، سالالمايدۇ زەن. قۇلىقىمىز نېمە بولدى تاڭ، ئاڭلىماس شەپە.
بىر مۆجىزە، مەنمۇ ھەم ھەيران ئېغىزىمىز ساقلاندى شۇنچە شۇنچە مۇكەممەل. بارچىكى بۇيرۇقلارغا قىلىدۇ ئەمەل، توختىماي ۋىچىرلار «نام - ئەمەل، نام - ئەمەل!» باشقىلارغا تىلىگەچ ئەجەل، تېرىغاچ جىدەل، شۇنداقتىمۇ يانماس دېيىشتىن «سېنى كۈيلەپ ئوقۇدۇم غەزەل!»
شـېـئـىـرىـمـدىـكـى سـەن
يېزىپ كىرسەم سېنى شېئىرىمغا، قاپاق تۈرۈپ، بۇتنىدىڭ ماڭا، مىسرالاردا قوزغالماي يېتىپ.
شۇنچە جەزبىدار، بولۇپ كەتتىڭ مېنىڭ شېئىرىمدا، شۇنداقتىمۇ قىلماي قانائەت، يىلان كەبى نازۇك بېلىڭدە، قەلىمىمگە چىقتىڭ يۆگىشىپ.
يازدىم ئاخىرى، پۇلدار بايۋاتچە قىلىپ. كېيىن، ماڭا كۈلدۈڭ ئاران جىلمىيىپ....
سىياھتىن ياسالغان يېپەك ياغلىق يەلپۈندى ياندىكى ژۇرنالدىكى بايۋەچچە مودېلنىڭ ئۈستىدە. ئاندىن، ئېچىلدى كاللام ۋاللىدە قىلىپ.
ھېكايىگە ئەكىردىم سېنى، داچىدا ئولتۇردۇڭ. ئېسىل ماشىناڭ بار ئىدى يەنە توغرا، كەم ئەمەس يەنە نازىنىن بىر قىز. ئۇ كىم دەمسەن؟ كىم بولسۇن، مۇھەببىتىڭدە ئەلۋەتتە.
ئېھ، نەقەدەر خۇشال ئىدىڭ - ھە... كېيىن... بارچە ھەشەمەتلىك، بەختسىز سۈپەتلەر قوينىغا تارتتى سېنى... ئاھلىرىڭغا قىلماستىن پەرۋا، قوغلىدى، يىقىتتى سېنى...
ئاخىر، غايىپ بولدۇڭ چۆكۈپ كەتتىڭ ئۆز يىغاڭغا شۇنداق چىلىنىپ....
مـەيلىلـەرگـە كـۆنـدى بـۇ يـۈرەك
مەيلى دېدىم، بولۇپ ساڭا بىكېرەك، يۈتكىنىڭدە بەرمەي ماڭا ئىز - دېرەك. ئەلەملەردىن ماڭا ياغدى نىمچارەك، «بوپتۇلا - ھە، كۆنەي» دېدى بۇ يۈرەك.
يۈرەك - باغرىڭ پۇچىلىنىپ ئۆلگەندە، مەيلى دېدىم كۈلۈپ تۇرۇپ كەلگەندە. ئازابلىرىڭ يەنە ماڭا بەخشەندە، «كۆنمەي نېمە ئامال» دېدى بۇ يۈرەك.
دېرىزەڭدىن لەۋەنلەرنى مارىساڭ، كىملىكىڭنى ھەتتا مەندىن يوشۇرساڭ. قەلبىم ماڭا كۆتۈرسىمۇ قوزغىلاڭ، مەيلى دېدىم، باشقا نە دەر بۇ يۈرەك.
ئاي - كۈنلەرمۇ بىر ئىزىدا ئۆتكەندۇ، قۇترىغان ھېس قاياقلارغا ئۈسكەندۇ؟ گاھ ئىزدىشىپ، ئىزدەشمەيمۇ يۈرگەندۇ، شۇلارغىمۇ كۆنۈپ قالدى بۇ يۈرەك.
يۈرىكىڭنى تۇتماق بولدۇڭ سوۋغىغا، ساڭا بولغان سۆيگۈم مۇز بوپ قاتقاندا. كۆز ياشلىرىڭ دەريا بولدى، ۋاي توۋا، بۇلارغىمۇ كۆنۈپ قالار بۇ يۈرەك.
ئۇنتۇپ كەتتىم قەلبىمدىكى سۆيگۈمنى، كۆرەلمىدىم كۆزدىن ئاققان يېشىڭنى. ئاڭلىمىدىم ئاشىقلارچە سۆزۈڭنى، مەيلىلەرگە كۆنگەن ئىدى بۇ يۈرەك.
مەيلى دېدىم «سۆيەتتىم مەن» دېسەڭمۇ، ئىچ - باغرىڭنى ماڭا يېرىپ بەرسەڭمۇ. تەسىرلەنمەس بولۇپ قالدىم قىلچىمۇ، نە قىلساڭمۇ «مەيلى» دەيدۇ بۇ يۈرەك.
باشقىغا يار بولدى قەدىرلىمەستىن
يامغۇردەك ياغىدۇ ئۇنىڭ ياشلىرى، يامغۇرمۇ ئاشالماس بەزىدە ھەتتا. قاپقارا قۇيۇندا قالغاندەك بولۇپ، ئەتراپنى قىلالماي يۈردۈمغۇ ئىلغا.
كەچكۈزنىڭ ئاداققى تەنھا ياپرىقى، نىمجاندۇر، ئۈمىدنى ئۈزمەيدۇ يەنە. ئۇ ئەنە گوياكى ئاشۇ يوپۇرماق، دەيدۇ ئۇ: «مەيلىغۇ، بار يەنە ئەتە»
قىروۋدەك سوۋۇتتى سەن بەرگەن ئازاب، ئۇ سېنى ئەسلىدە راستلا سۆيەتتى. «قەدىرلە» دېمەكچى بولاتتى ئاران، سىلكىنگەن قولىدا ئۈمىد ئۆچەتتى.
مەن ئۇنى ئاخىرى گەپكە كىرگۈزدۈم، بۇ مۇدھىش كۈنلەردىن ئاتلاپ كېتىشكە. مېھرىنى، قولىنى ئاڭا سۇنمىغان، يۈرەكسىز ئىنساننى ئۇنتۇپ كېتىشكە.
بەختىنى تاپسىلا كۇپايە دەيتتىم، مەيلىتى كەتسىمۇ قاراپ قويماستىن. ئۇمۇ ھەم مېنىڭدەك ئاددىيلا بىر قىز، باشقىغا يار بولدى قەدىرلىمەستىن.
يۇيۇنۇش
بەدبۇي ھىد، چىلىق تەر ئورىدى مېنى، شۇنداق بۇ سۆيگۈنىڭ ئېغىر ھاردۇقى. بىر ئىزنى چۆرگىلەپ ۋىسال تاپالماي، قۇملۇقتا قالغاندەك بولدۇم گوياكى.
ياشىدىم يۈرەكنى يالىڭاچلاپ مەن، مۇھەببەت ئۇلۇغ، دەپ شۇئارلار توۋلاپ. ئەقىدە تىلىسەم سۆيگەن قەلبتىن، كەتتى ئۇ باشقا بىر ۋىسالنى قوغلاپ.
«جاپانى چەكمىگەن ئاشىق بىلمەيدۇ، _ دەيدىكەن بوۋىلار، _ ۋاپا قەدرىنى.» شۇ مەقسەت، ئىشەنچتە يۈردۈم مەن ساقلاپ، يارىمنىڭ ماڭىلا بەرگەن لەۋزىنى.
شۇ چاغلار يۈرەككە ئەمدى بىخ سۈرگەن، كۆرمىگەن مۇشەققەت ۋە يا جاپانى. ياز كېتىپ، كۈزدىلا بولدىغۇ قاقشال، بولدۇم مەن كەزگەندەك سەھرا كەبىرنى.
سۆيگۈدىن ئۈمىدنى ئۈزمىگىنىم راست، چارچىدىم ۋە لېكىن تۇنجى مىسرادەك. ئېچىلىپ قالىدۇ بەزىدە كۆڭلۈم، بۇرۇنلا ئۇنتۇلغان ئاخىرقى بەتتەك.
«بولدىلا» يۈكۈمنى تاشلاپلىۋەتتىم، ۋاپاسىز يار مېنى تاشلىۋەتكەندەك. سۆيگۈمنىڭ ئاخىرقى شامى _ ھاردۇقى، يۇيۇنۇش بىلەن تەڭ ئۆچۈپ كېتەردەك.
ۋىسال، دەپ چۈشىدۇ ھەتتاكى سۇمۇ، سىرغىيدۇ گوياكى كۆزدىكى ياشتەك. مەن بوزەك بولدۇممۇ پۈتكۈل ئالەمگە، ئانىدىن ئايرىلغان بىچارە قۇشتەك.
دەردىمنى يۇيىمەن، دېگەن ئەسلىدە، ئازابتا يۇيۇنۇپ چىقتىم ئاخىرى. جۈمەكتىن چۈشكەن بۇ ھاكاۋۇر تامچە، تېگى يوق ھاڭلارغا تاشلايدۇ مېنى.
ئازابتا يۇيۇنۇپ چىقتىم ھېلىلا، شادلىقنى ئەتىرگە يۇغۇرۇپ چاچاي. ۋىسالسىز، ئازابلىق كۈنلەرگە خوش دەپ، بەختلىك كۈنۈمنى قايتا قوغلىشاي.
ئارىنى خىجىللىق باستىمۇ ياكى...
شوخ قەلبىم قاچانـدا ئۇچۇپ كەتكەندۇ، نـاتونۇش ئاتالغان تونۇش يـەرلەرگـە. ئـەسلىرىم قاچـاندا ۋەيـران بولغانـدۇ، ۋىسالسىز سۆيگۈنىڭ ئاچچىق دەردىدە.
مەن ئۇنى «سۆيگۈ» دەپ ئاتىدىم كېيىن، ھېلىقى مـۇئەللىم ئـۆگەتـكـەن گـەپـتـە. ئـاشىقسىز مەشۇق دەپ ئاتـاپ ئۆزۈمنـى، يـۈردۈم مەن تۇيـغۇمنى تاپالماي ھەپتـە.
ۋىـسال دەپ ئاتـالغان كـەمپۈتنى ئىزدەپ، يۈردۈم مەن چۆلنى چۆل، تاغنى تاغ دېمەي. پىنھانـدا يـۈرگىنىـڭ يـىـراقـتـىـن كـۆرۈپ، تىلىدىـم «يېقىنــلاپ، يىـراق كـەتـمىگـەي»
شـۇنـداق پـاك، غـۇبارسىـز سـۆيگۈمنـى سـاقـلاپ، بىر قـەدەم - قـەدەمـلـەپ ئـالـدىـم سـاڭـا يـول. سـۆيـگـۈنىـڭ قـۇدرىـتـى ئـاشـۇنـداق ئـىكـەن، سەن «ئوڭ» دەپ قالساڭ گەر، دېيەلمەستىم «سول»
قـاراقلار پاراللېل بولالماس ھـەرگىز، دائىـملا كېسىـشەر بـاشقـا نـۇقتىدا. زۇۋانـمۇ كانايدىن چىقىدۇ ئـاران، تۈگىمەس سۆزلەرنى سۆزلەر ۋاقتىدا.
داۋاملاش تەس بولغان ئاددىيلا پاراڭ، بـالدۇرراق تـۈگىسـە بـولاتتـى ئـەسلى. تەسلىمسىز، تىزگىنسىز يۈردىمۇ كۆڭلـۈڭ، ئـارىنـى خىجىللىق بـاستىمۇ يـاكـى...
ئەخمەق دېڭىز
مەن تونۇيمەن مۇنداق بىرىنى، ئادەم ئەمەس لېكىن ئۇ دېڭىز. چىرمىشىشتا ئۆتىدۇ كۈنى، خىياللىرى گوياكى كىگىز.
مەن دېگەنمەن بەكمۇ بۇرۇندا، بىلسەڭ دېڭىز مۇھەببەت ئەسلى. مۇھەببەتمۇ دېڭىزدۇر كۆپكۈك، كۈۋەجەيدۇ ھېلىدىن - ھېلى.
بار ئاۋازدا توۋلىدىم كۈچەپ: _ ئەخمەق دېڭىز، ئەخمەق مۇھەببەت. شۇ شۇئاردا قايمۇقۇپ تۇرۇپ، ھاياتىمغا ئاچتىم يېڭى بەت.
ئۇ سۆيىدۇ قىرغاقنى شۇنچە، سەن ھاۋانى سۆيگەندىنمۇ بەك. نېمە سەۋەب، نېمە مۇھتاجلىق، ئېغىزىنى ئاچقۇزماس ئەبەد.
شۇ يوسۇندا ئۆتىدۇ كۈنى، قىرغاق تامان بېرىشنى كۆزلەپ. قۇچاقلىشىپ كېتىدۇ يەنە، سېغىنىشنى چېچىپ تۈمەنلەپ.
ئۇ قېلىشنى ئويلىماس زىنھار، ئەخمەق دېڭىز، ئەخمەقچە سۆيگۈ. ياد ئېتىپلا ئۆتكىنى بىلەن، ھامان بىر كۈن بولار جۈدەڭگۈ.
ئـۆزۈمـچـە سـۆيـۈش
دېرىزەڭنى چېكىپ ئۆتكۈم بار، ئۇ چەكـمىگەن دېرىزلىرىـڭنى. تـىنىقىڭـنـى بـويـلىغىممـۇ بـار، ئـۇ سىڭـمىگـەن تىنىقـلىرىـڭنى.
سـۆيۈلمىگەن لـەۋدە سۆيـۈلۈپ، غىڭشىسام ئۇ ئـۇقماس ئـاھاڭدا. ۋىـسالىڭغا ئېرىشسـەم دەيـمەن، ئـۇ ئېسىڭدىـن يـۈتكەن ۋاقىتتـا.
مېنـى ئـۇ دەپ ئـويلىمـا ھـەرگىز، چىـقار ئـۇنـى خىياللىـرىـڭـدىـن. مېنـى مـەنچـە سۆيەلمىسەڭ، يـار، يىتىـپ كېتـەي نىگاھـلىرىـڭـدىن.
ئـوخشىۋالغـۇم يـوقتـۇر ئـۇنىڭغـا، سېنـى پـەقەت ئـۆزۈمچە سۆيسـەم. بىر سـەن ئـۈچۈن ئۆزۈمچە يـاشاپ، ئـۇ كۆرمىگـەن ئـوتلاردا كـۆيسـەم.
كۆيگەن يۈرەك
لاۋا كـەبى پـىژژىـدە ئـوت يـانـدى يـۈرەككـە، ئىچ - باغرىنى قوچۇپ، تىلغاپ سالدى غەملەرگە. «سـۇ، سـۇ» دەيدۇ بـۇ كۆيۈكتىن قۇتۇلماق بولۇپ، ئـاۋازلىرى يـەتمـەس لېكىن قـوشنا _ بـۆرەككـە.
قايسى بىر چاغ سوقار ئىدى بىر خىل رېتىمدا، (بەلكىم بـولسا كېرەك سېنى تېخى كۆرمەستە) غەمسىز ئىدى، خۇشال ئىدى ھەر بىر كۈنىمۇ، تـولمىسىمۇ ئـۇنىڭ ئىچى سـۆيگـۈ گـۈلىگـە.
سـۆيگۈ گـۈلى ئـۇرۇق بولۇپ تېرىلدى ئـۇندا، بەك ئۇزاقتا (ياق، بەك تېزلا) بولدى ئۇ گۈلزار. سـۆيگۈ ئـاتلىق ھەشقىپىچەك چىرمىغاچ ئـۇنى، نـەپـەسنىمۇ تـەستە ئېلىـپ يىغلىدى زار - زار.
ئىشچان باغۋەن ساناپ سېنى تەلمۈردى ئۇزاق، ئــۆمـەللىتىپ لـەۋلىرىـنى چـاقىردى ئــاران. بەرھەق، ئـۇنى پۇتاپ قويساڭ بولاتتى پەقەت، نـەپىسىمــۇ شــۇ چـاغـدىـلا بـولاتتـى راۋان.
گـۈزەللىككـە «ھەيھات» دېـدىڭ ھـەيرانە بولۇپ، ۋاز كـېـچىشنــى ئـەسـلىدىـنلا قىلمىدىـڭ خـىيـال. «باغۋەن بولاي مەن بۇ باغقا» دېدىڭ ئەڭ دەسلەپ، «بـۇنچە ئىشلار يـەتـكـۈزەلمەس ھېچقانچە مـالال»
نـېمە بـولدى، كېيىن مـەنمۇ بىلمەيلا قالدىم، يېڭى بىر باغ توسىۋالدى بىر جـۈپ كـۆزۈڭنى. بـۇ بـاغقىمۇ يېڭى ئىگـە بـولۇشنى ئىستـەپ، يوقاتماقچى بولدۇڭ سېنى سۆيگەن گۈلزارنى.
ئەي ۋاپاسىز، قولۇڭدىكى قايچىنى ئالدىڭ، قىرقىمىدىـڭ، يىلتىزىدىـن كـېسىپلىۋەتتىڭ. قايتا ئۈنگەن ئۇ بىخلارنى توسۇپ بولالماي، نېمە قىلدىڭ - ھە ئاخىرى؟ كۆيدۈرىۋەتتىڭ!
لاۋا كـەبـى پىژژىدە ئـوت يـاندى يـۈرەككــە، «سۇ، سۇ» دەيتتى بۇ كۆيۈكتىن قۇتۇلماق بولۇپ. ئـاڭلىماسقـا سېلىپ تـېزلا كەتتىڭ بـۇ يەردىـن، يـەنـە يېڭى - يېڭى بـاغنـى كۆيدۈرمەك بولۇپ.
 |