تەۋپىق مۇنبىرى - Powered by phpwind

بۇ　يېزىنىڭ　يېنىدىكى　تۆپىلىكتە　يوغان　ئىككى　تۈپ　تېرەك　بار　ئىدى.　كىشىلەر　«ئاشۇ　تۆپىلىككە　باھارنىڭ　قەدىمى　چاپسان　يېتىدۇ»　دېيىشەتتى.　تەبىئەت　ئىللىشى　بىلەنلا　تۆپىلىكتىن　قار　ئەڭ　بۇرۇن　كېتەتتى،　دۆڭنىڭ　تۆۋىنىدىكى　ئېرىق　بويلىرىدا　يېشىل　مايسىلار　باش　كۆتۈرۈپ،　سېرىق　چېچەكلەر　بەس　-　بەستە　ئېچىلىشاتتى.
قايسى　زامانلاردا،　كىمنىڭ　ياساپ　قويغانلىقى　نامەلۇم،　ھېلىقى　قوشماق　تېرەكنىڭ　ئوتتۇرىسىدا　تېرەكلەرنىڭ　يېنىنى　يوناپلا　ئورنىتىپ　قويغان　بىر　ياغاچ　ئورۇندۇق　بار　ئىدى.　يىللارنىڭ　ئۆتۈشى　بىلەن　بۇ　ئورۇندۇق　تېرەكلەرگە　قوشۇلۇپ،　مۇستەھكەم　بىر　گەۋدە　بولۇپ　كەتكەنىدى.
ئاشۇ　ئورۇندۇقتا　ئولتۇرۇپ،　باھار　مەنزىرىسىدىن　پەيزى　ئالماق　بولۇپ　تۆپىلىككە　چىقتىم.　لېكىن،　ئورۇندۇق　بوش　ئەمەس　ئىدى.　ئۇ　يەردە　بىر　بوۋاي　ئولتۇراتتى.　ئۇ　قولىدىكى　ھاسىسىنىڭ　تۇتقۇچىغا　مەيدىسىنى　تىرەپ،　كۆزلىرىنى　قىسىپ،　يىراقلارغا　تىكىلگىنىچە　خىيالغا　كەتكەنىدى.　يىللارنىڭ　مۇشەققىتىدىن　قامىتى　پۈكۈلگەن،　پېشانىسىگە　چوڭقۇر　قورۇقلار　چۈشكەن،　ساقاللىرى　قاردەك　ئاقارغان　بۇ　بوۋاينىڭ　يېشى　سەكسەندىمۇ،　توقساندىمۇ　ياكى　ئۇ　تولۇق　بىر　ئەسىرنى　بېشىدىن　ئۆتكۈزۈپ　بولدىمۇ؟　بۇنى　پەرەز　قىلماق　تەس　ئىدى.
بوۋاينىڭ　دىققىتىنى　بۇراش　ئۈچۈن　«ئۆھۆ»　دەپ　يۆتەلدىم　-　دە،　سالام　بەردىم.
− بىرىنى　ساقلاۋاتامدىلا،　دېدىڭما؟　−　دېدى　بوۋاي　بۇرۇلۇپ　قاراپ،　ئۇنىڭ　قۇلىقى　ئېغىرمىكىن،　جاۋابىمنى　كۈتمەيلا　يەنە　سۆزلەپ　كەتتى،　−　قايغۇرۇپ،　خۇشال　بولۇپ　مۇشۇ　ياشقا　كەپتىمەن،　ئەمدى　نېمىنى　كۈتىدۇ،　دەيسەن؟　ئەجەلنى　كۈتۈۋاتىمەن،　ئەجەلنى!　ئۇنىڭ　قارارى　يوق.　يازدىمۇ،　قىشتىمۇ،　ئەتىگەندىمۇ،　كەچتىمۇ،　ئىشقىلىپ،　بىر　ۋاقىتتا　كېلىدۇ.　ھەر　يىلى　باھاردا　شۇ　ئەتراپتىكى　ئاغىنىلەر　بۇ　يەرگە　جەم　بولۇپ　ئەھۋاللىشاتتۇق،　يىلدىن　-　يىلغا　تەڭتۇشلارمۇ　ئازلاپ　كەتتى.　قارا،　بۇ　باھاردا　بۇ　يەردە　ئۆزۈم　يالغۇز　ئولتۇرۇپتىمەن　… نېمىشقا　ئۆرە　تۇرىسەن؟　كەل،　ئولتۇر.　تىمەن،　تولىمۇ　ئوبدان　بىر　مومىيىم　بار　ئىدى.　ئىككىمىز　بەزىدە　مۇشۇ　ئورۇندۇقتا　ئولتۇرۇپ　ياش　ۋاقىتلىرىمىزنى　ئەسلىشىپ　كېتەتتۇق.　مەن　ئۇنىڭ　ئورما　ۋاقتىدا　ماڭا　تۇنجى　قېتىم　قاپاقتا　چاي　ئەكىلىپ　بەرگەنلىكىنى　ھېكايە　قىلاتتىم،　ئۇ　مېنىڭ　مۇشۇ　تۆپىلىكتىن　سېغىز　كولاپ　بەرگىنىمنى　ئۇنتۇمايتتى　…　مۇھەببەت　دەمسەن؟　مۇھەببەت　دېگىنى　شۇمۇ؟　بىلمەيمەن،　بىز　ياش　ۋاقىتلار　ئەجەب　قىزىق　يىللار　ئىدى.　قىز　-　يىگىتلەرنى　بىر　-　بىرىگە　كۆرسەتمەي　چېتىپ　قويۇشۇۋېرەتتى،　يەنە　قەدىناسلاردەك　ئۆي　تۇتۇشۇپ　كېتەتتى　…　توي　كېچىسى　ئېسىمدىن　چىقمايدۇ،　ھۇجرىغا　كىرسەم،　ئۇزۇن　چۇچىلىق　توي　ياغلىقىنى　بېشىغا　پۈركەپ،　يوغانلا　بىر　قىز　ئولتۇرىدۇ،　قورقۇپ　كەتكەنىدىم.　سەپسالسام،　شۇ،　ئىككى　يىلنىڭ　ئالدىدا　ئۆزۈم　دۆڭدە　سېغىز　كولاپ　بەرگەن　قىز　ئىكەن.　قىز　بالا　دېگەن　ۋاقتى　يەتكەندە　شۇنداق　لەڭڭىدە　ئۆسۈپ　كېتىدىغان　گەپكەن　…　تېخى　كۈزدىلا　ئۇنى　ئەنە　ئاۋۇ　ئالدىمىزدىكى　قەبرىستانلىققا　كۆمۈپ　قويدۇق.　ئەمدى　بۇ　ئورۇندۇقتا　ئۆزۈم　يالغۇز　ئولتۇرۇپتىمەن.　باھارغۇ　كەپتۇ،　باھار　كەلمىدى　…　مومىيىمدىن　ئايرىلىپلا　كۆزۈممۇ　ئاجىزلىشىپ　كەتتى.　ئوغلۇم،　مۇشۇ　ئەتراپتىن　ئېچىلغان　بىرەر　تال　گۈل　تاپقىلى　بولماسمۇ؟　ھەببەللى،　ياخشى　بولدى.　چېكەمگە　قىسىپ　قوياي　دەمسەن؟　بولدى،　قولۇمغىلا　بەرگىن.　كېلەر　باھارغىچە　مەن　بارمۇ،　يوق؟　قارا،　كۆڭلۈم　بۇزۇلۇۋاتىدۇ.　يەنە　بىر　كەلگىنىڭدە　مەن　بولمىسام،　مۇشۇ　ئورۇندۇققا　بىر　جۈپ　گۈل　تاشلاپ　قويارسەن　…　نەگە　ماڭدىڭ؟　«باھارغۇ　كەپتۇ،　باھار　كەلمەپتۇ»　دېسەم،　ئالجىپ　قالغان　قېرى　ئوخشايدۇ　بۇ،　دەۋاتامسەن؟　مېنىڭ　ھېلىقى　مومىيىمنىڭ　ئىسمى　«باھارگۈل»　ئىدى،　مەھەللىدىكىلەر　ئۇنى　«باھارخان»　دېيىشەتتى،　مەن　ئۇنى　«باھار»　دەپلا　چاقىراتتىم.　رەھمەت　ئوغلۇم،　بۈگۈن　سەن　بەرگەن　بۇ　باھار　گۈلى　بىلەن　يەنە　يوقاتقان　نەرسەمنى　تاپقاندەك　بولدۇم…　
بوۋاي　كۈلۈمسىرىگەندەك　قىلدى.　لېكىن،　ئۇنىڭ　كۆز　چاناقلىرىدا　بولسا　شەبنەمدەك　سۈزۈك　ياش　تامچىلىرى　يالتىراپ　تۇراتتى.　نېمىشقىدۇر،　مېنىمۇ　يىغا　تۇتتى.　بوۋاينىڭ　يېنىدىن　ئۇزاپ،　يەنىمۇ　يۇقىرىلاپ　ماڭدىم.　يىراقتىن　قارىغىنىمدا،　تېرەكلەر　ئارىسىدىكى　ئورۇندۇقتا　ئولتۇرۇپ　قالغان　بوۋاي　كۆزۈمگە　ئەتراپتىكى　باھار　مەنزىرىسى　بىلەن　قوشۇلۇپ　كەتكەندەك　كۆرۈندى…

(مەنبە: تولۇق ئوتتۇرا تىل-ئەدەبىيات زۆرۈر دەرسلىك 5-كىتاب. 2012-يىلى 30-ئۆكتەبىر)

　

«باھار» (ھېكايە، مەمتىمىن ھوشۇر )