| گۈلنىھال | 2014-01-25 11:44 |
بۇ نەسىرنى ھەم تەۋپىق ئەپەندىنىڭ يازمىسىنى كۆرۈپ ، بىردىنلا بالىلىق چاغلىرىمدىكى شىرىن ئەسىلىمىلەر ، يەنى ، يېزىلارغا بارغاندىكى قوي باققان گۈزەل جاڭگاللار ، قانغۇچە چۈمۈلۈپ ھارمىغان ئۆستەڭ سۇلىرى ، سېخى قۇياش نۇرىغا قېنىپ پۇتىمىزنى كۆيدۈرگىدەك قىززىپ كەتكەن توپىلار ، دۆۋە - دۆۋە قۇم بارخانلىرى ...... يەتتە دۆۋە قۇملۇقلار ئارىسىدا ( كۆلىمى خېلى چوڭ ئىدى بۇ قۇملۇقنىڭ ، ئەپسۇس ، ھازىر يوقىدى ) يالاڭئاياق يۈگۈرۈشۈپ ، كۆيۈك ئازابىدىن ئېڭراشلار ، پاتمىچۇق ، سالىمىلارنى تۇتۇپ ( ئوغۇللار) قوقۇتقاندىكى ۋەھىمىلەر ، ئاخشامىلىرى مۇسابىقىلەشكەندەكلا بەس - بەس بىلەن ئېيتىلغان چۆچەكلار ..... شۇنداقلا يەنە ، ئۆز بالىلىقىغا قانالمايۋاتقان ، تۆت تام ئىچىدە بۇرۇقتۇم بولۇپ ، ئاتا - ئانىسىسىن باشقا ئويۇنچۇقلىرىمۇ يوق ، تەبىئەتتىن ( ئۇرۇقنىڭ موزىيىغا ئوخشاپ قېلىۋاتقان ) ، ئېسىل ئىسلامى ئەنئەنە ، مەدەنىيەتتىن يىراقلىشىپ ، كۈندىن - كۈنگە سەخسىيەتچىلىك ، چۈشكۈنلۈككە غەرق بولىۋاتقان سەبىلىرىمىز ئېسىمگە كېلىۋالدى . مانا مۇشۇنداق رىياللقتا ھەممىدىن ئايرىلىپ قېلۋاتقان سەبىلىرىمىزنىڭ بىزنىڭ ھەر تەرەپتىن تەربىيلىشىمىزگە ، ، ئۆلگىلىك رولىمىزنى جارى قىلدۇرۇپ ، ئىنساننىڭ ئۆسۈپ يېتىلىشىدىكى ئەڭ مۇھىم بولغان ئائىلە تەربىيىسىگە سەل قارىماسلىقىمىزنىڭ مۇھىملىقىنى ، ھەممىنى بۈيۈك مەسئۇلىيەتچانلىق بىلەن ئادا قىلىشىمىزنىڭ لازىملىقىنى ھەم تونۇپ يېتىۋاتىمەن . |
|