ئۆز شەھرىدىكى ئۇيغۇر
ئادىل تۇنىياز
بارغانسېرى كۈپىيىپ كەتكەن....
كۆنۇكمەن،
يامغۇر مەنزىرسى،غېرىبلىق
دائىم نەملەشكەن مەركىزى شەھەر.
ئۇچىرغانلىكى ناتۇنۇش ساڭا،
ساقچى،قەلەندەر يىڭى بىنا
قىستاڭچىلىق،تۇز ۋە باشقا نەرسىلەر.
بىردىنلا پەيدا بولغان ئارتۇق ئادەمسەن،
كۈن نەيزە بۇيى ئۆرلەپ
جىمجىت كىسىشكەندە
ئەڭ ئىگىز راۋاقنىڭ ئۇچى بىلەن،
ياكى
ئىسمىڭ سەۋەبىدىنلا مەۋجۇتسەن.
سىقىلغان كېچە،
ئاياللارنىڭ نۇر چەمبىرىكى
توپلانماقتا ھاياجان.
ئەر مىللىەت
ئەردۇر ھامان.
غەم كىلىدۇ ئاققۇنلاردەك
غەم قارا ھەم نامەلوم رەڭدە.
مىنى تىرىلدۇردى بۇقىدەك
پاچاقلېرىڭ ئارسىدا
ئىچىلىپ قالغان
بىر تال چوڭقۇر گۈل.