كۆز يېشىڭغا باقمايدۇ دۇنيا (مۇكاپاتلىق ئەسەر)

مۇئەللىم

داۋامى يوللاندى


مىرزاتنىڭ ئالىي مەكتەپكە كەتكەنلىكىگە ئىككى يىل بولۇپ قالدى،گەرچە ھەر كۈنى دېگۈدەك تېلىفوندا ئەھۋاللىشىپ تۇرساقمۇ ،ھەر تەتىلدە كېلىپ بولغۇچە كۆرگۈم كېلىپ ،جانلىرىم سىيقىراپ كېتەتتى،قىزىم بىلەن ئىككىمىز ئۇنىڭ يازلىق تەتىل قىلىپ قايتىپ كېلىشىنى تۆت كۆز بىلەن كۈتىۋاتاتتۇق.ئىنتىزارلىق بىلەن كۈتكەن تەتىلمۇ يېتىپ كەلدى.ئوغلۇمنىڭ پويىزدا كېلىۋاتقانلىق خەۋىرى بىلەن ئۇنىڭ ئېگىز بويلىرى ،قوشۇما قاشلىرى،چىرايى دادىسىنى تارتقان، قاملاشقان  تۇرقى كۆزۈمگە كۆرۈنۈپ قولۇم ئىشقا بارمايۋاتاتتى.  ئۇ ئىشىكتىن كىرىپلا باغرىمغا ئۆزىنى ئاتتى،ئوغلۇم بىلەن دىدارلاشقان چاغدىكى خۇشاللىق ياشىلىرى مەڭزىمدىن سىرغىدى.قىزىم ئۈچىمىز شادلىق ئىچىدە يۇمغاقسۈت سېلىنغان،ئوخشۇتۇپ ئېتىلگەن ھاردۇق ئېشى چۆچىرىگە ئېغىز تەگدۇق.ئوغلۇم تەتىل قىلىپ كەلگەندىن كېيىن كۈنلىرىمىز تېخىمۇ مەنىلىك ئۆتۈشكە باشلىدى.ئوغلۇم بىلەن قىزىمنىڭ ئامراقلىق بىلەن ئەھۋاللىشىپ كېتىشىگە قاراپ ئىچ –ئىچىمدىن مەسلىكىم كېلىپ سۆيۈنسەم،دادىسنىڭ تەل بولماسلىقى ئېسىمگە كېچىپ كۆڭلۈم يېرىم بولۇپ قالاتتى.بىر كۈنى مىرزات دادىسىنىڭ قېشىغا كېتىپ بىرنەچچە كۈن تۇرۇپ ،كەلگەندىن كېيىن ،‹‹داداملار  شىمالغا ساياھەتكە بارىدىكەن،‹سەنمۇ بىللە بار ›دەيدۇ،بىللە بېرىپ كېلەيمۇ ؟››دەپ ئۆتىنىش تەرىقىسىدە سورىدى مەندىن ،‹‹سېنىڭچۇ؟بارغۇڭ بارمۇ؟››دەپ سورۇدۇم ئۇنىڭدىن.‹‹شۇ،سىز ئۇنىسىڭىز ...!››دېدى ئۇ.‹‹ياق!بارما!››››دەي دېسەم،كۆڭلىگە كىرىپ چىقسام بارغۇسى باركەن،شۇڭا ئامالسىز بېرىشقا قوشۇلدۇم.مۇراد،دىلئۇزلار مىرزات بىلەن ئۈچ ياشلاردىن ئاشقان قىزىنى ئېلىپ شىمالغا ساياھەتكە كەتتى،ئۇلار يولغا چىققان كۈنى كۆڭلۈم نېمىشقىدۇر بىر خىل ئەنسىز بولۇپ قالدى.
بىر كۈنى ئىشخانىدا ئولتۇرسام گۈلزار ئاچام ئۆڭ –سۆلى يوق،يىغلامسىرىغان ھالدا  يۈگۈرۈپ كىرىپ :
-رازىيە،مۇرادلار ماڭغان ماشىنا...-دېدى،ئۇنىڭ گېپى ئاخىرلىشىپ بولغۇچە:
-ئۇلار ماڭغان ماشىنا نېمە بوپتۇ؟-دېدىم يۈرىكىم ئەنسىز سالغان ھالدا.
-ئۆزىڭىزنى بېسىۋېلىڭ سىڭلىم،ماشىنا يولدا ئۆرۈلۈپ كېتىپتۇ.مىرزات ئۇ...
-مىرزاتقا نېمە بوپتۇ؟ئۇنىڭغا زادى نېمە بوپتۇ...؟-دېدىم ئەنسىزلىك بىلەن.
-سەبرى قىلىڭ سىڭلىم،ئۆلۈم ھەممىمىزنىڭ بېشىدا بار...-دېدى گۈلزار ئاچام يىغلىغىنىچە،كاللامدا ‹‹مىرزات،ئۆلۈم ...››دېگەن سۆز پىرقىراشقا باشلىدى.
-ئاپا،جېنىم ئاپا!كۆزىڭىزنى ئېچىڭ،مېنى قورقۇتماڭ جېنىم ئاپا...!-كۆزۈمنى ئاستا ئېچىپ بېشىمدا يىغلاپ تۇرغان قىزىمنى ،كىچىك ئاپامنى كۆردۈم،قاپىقىم ھىملىشىپ قالغاندەك ئېغىر ئىدى.
-بۇ قايەر؟مەن نەدە؟مىرازات بالام قېنى ...،-دېدىم ئۇلارنىڭ ئۇچىسىدىكى ئاق كىيىملەرنى كۆرۈپ.
-ئاپئاق قىزىم،سەبرى قىلىڭ قىزىم !مىرزات بالام ،يۈرىكىمنىڭ پارىسى ئوغلۇم ...ئانىڭىزنى داغدا قويدىڭىزغۇ بالام...،-كىچىك ئاپامنىڭ يىغىسى بىلەن :
–مىرزات ،بالام...!-دېدىم –دە سىرتقا ئۆزۈمنى ئاتتىم.دوختۇر –سېستىرالارنىڭ ،قىزىم،كىچىك ئاپاملارنىڭ توسۇشلىرى كار قىلمىدى،كۆزۈمگە ئوغلۇمدىن باشقا ھېچنىمە كۆرۈنمەيتتى.ئۆيگە قانداق كەلگىنىمنى،قانداق كىرگىنىمنى ئۇقمۇدۇم، ئوغلۇم ئۆينىڭ بىر يېرىدىن چىقىپ قالىدىغاندەك ،ئۆيدىكىلەرنىڭ تۇتىۋېلىشلىرىغىمۇ ئۇنىماي،يارىلانغان شىردەك ئۆزۈمنى ھەر تەرەپكە ئۇردۇم.ئوغلۇمنىڭ جەسىدىنى ئەتىسى چۈش بۈلغاندا ئېلىپ كەلدى،ھېچكىمنى قېشىغا يېقىن كەلتۈرمەي ئۆزۈمنى ئوغلۇمنىڭ جەسىدىگە ئاتتىم.چىرايلىق يۈزلىرى تونۇغۇسىز بولۇپ كەتكەن ئوغلۇم قۇچۇقۇمدا ياتاتتى.ئۇنى باغرىمغا چىڭ بېسىپ ئۈن قويۇپ يىغلىدىم،ئوغلۇمنى يەرلىككە قويغىلى ئېپ ماڭغاندا،باشقىلارنىڭ تۇتىۋېلىشلىرىغا قارىماي كەينىدىن خېلى يەرگىچە ئەگىشىپ يىغلاپ ماڭدىم.ئۇلار شۇنچە يىغلاپ –قاخشاشلىرىمغا قارىماي ئوغلۇمنى ئېلىپ كەتتى،يۈركىمنىمۇ سۇغۇرۇپ بىللە ئېلىپ كەتتى. نەچچە ئايلىنىپ نەچچە ھۇشۇمغا كەلدىم.‹‹يۈرىكىمنىڭ پارىسى ئىدىڭغۇ ئوغلۇم!كۆز نۇرۇم ئىدىڭغۇ ئوغلۇم !سەن كەتكۈچە مەن كەتسەم بولمامدۇ ئوغلۇم...!››دەپ ئېچىنىشلىق بوزلاشلىرىمغا ئوغلۇم تىرىلىپ قالمىدى،مەنمۇ ئۇنىڭ كەينىدىن كېتەلمىدىم.  قازاغا رىزا قىلماي بولمايدىكەن ،كەتكەننىڭ كەينىدىن كەتكىلى بولمايدىكەن،ھەممىمىز ئۆلۈمنىڭ بەندىسى ئىكەنمىز،ئۆلۈم ياش –قېرى دەپ ئايرىمايدىكەن.رىسقى تۈگىگەنلەر كېتىدىكەن،تۈگىمىگەنلەر يىغلا –قاخشا قالىدىكەنمىز.
ئوغلۇم كۆزۈمگە كۆرۈنۈپلا تۇراتتى. ئۇ خۇددى ئۆينىڭ بىر يېرىگە مۆكىۋالغاندەك ،‹‹ئاپا،مەن مانا...!››دەپ كۈلۈپ  چىقىپ قالىدىغاندەك ،ھەممە ئۆيلەرگە نەچچە رەت كىرىپ بولاتتىم.ئوغلۇمنىڭ ئۆلىمى ماڭا كۆتۈرۈپ قوپقۇسىز دەرد –ئەلەملەرنى ئېلىپ كەلدى.قىلغان سۆزلىرىمدىن ئېزىپ تاققا –تۇققۇ سۆزلەيدىغان،ئېلىشىپ قالغاندەك بولۇپ قالغان ئىدىم.يۈرىكم بىر تال يىپقا چىگىپ قويۇلغاندەك پىلدىرلاپ تۇراتتى.پىلدىرلاپ تۇرغان كۆزلىرىملا مېنىڭ ھايات تۇرغىنىمنىڭ نىشانىسى ئىدى.بۇ زەربە ماڭا بەك ئېغىر كەلگەن ئىدى. قىزىممۇ ئاكىسىنىڭ ئۆلىمىدىن بەكلا تۈگىشىپ كەتكەن ئىدى.كۈنلەر يىغلا –قاخشا ئۆتىۋاتاتتى.بۇ قېتىمقى ئېچىنىشلىق قاتناش ھادىسىسى يۈركىمنىڭ پارىسى ئوغلۇمنى مەندىن ئايرىغان بولسا ،مۇرادنى ‹‹كۆيدۈم –پىشتىم ...››دەپ ئىككى بالىنىڭ يۈزىنىمۇ قىلماي ،مەندىن ئاجرىشىپ ئارزۇلاپ –ئامانلاپ ئالغان دىلئۇزدىن ئايرىغان ،ئۆزى بولسا بىر پۇتىدىن ئايرىلىپ ئۆمۈرلۈك مېيىپ بولۇپ،يالغان  پۇت بىلەن ماڭىدىغان بولۇپ قالغان ئىدى.تەقدىر دېگەن شۇكەن،‹‹تەقدىرسىز قىل تەۋرىمەيدۇ››دەپ،ھەركىم پىشانىسىگە پۈتۈلگەننى تارتماي ئامالى يوقكەن.ياراتقۇچى ئىگىمىز خالىغىنىنى بېرىپ،يەنە خالىغىنىنى ئېلىپ كېتىدىكەن،بۇنىڭغا بەندىنىڭ ئامالى يوقكەن.
خاتا بېسىلغان بىر قەدەم ئادەمنى ئۆمۈرلۈك پۇشايمانغا قويىدىكەن.ئوغلىدىن ئايرىلىش مۇرادقىمۇ بەك ئېغىر كەلدى. دىلئۇزنىڭ ئۆلىمىمۇ ئۇنىڭغا ئەلەم قىلغاندۇ بەلكىم.ئەركىشى دېگەننىڭ كۆزىدىن ئاسانلىقچە ياش چىقمايدىغان، ئۇ ساقىيىپ دوختۇرخانىدىن چىققاندىن كېيىن ،‹‹ ‹ئەر قىلسا بالىغا،خوتۇن قىلسا ئەرگە ›دەپ ،مېنىڭ قىلغانلىرىم ئوغلۇم مىرزاتقا  توقۇلۇپ قالدى.ۋاي ئېسىت،مەنمۇئادەممۇ؟اللاھ ئىگەم مېنىڭ قىلغان –ئەتكەنلىرىمنىڭ جازاسىنى بەردى...›،دەپ ، قىلغانلىرىغا پۇشايمان قىلىپ ئالدىمدا نەچچە رەت يىغلىدى.ئايال كىشىنىڭ باغرى بەك يۇمشاق بولامدىكىن تاڭ،ئۇنىڭ ئېچىنىشلىق يىغلاشلىرىغا پەقەت چىدىماي،ئۇنىڭ بىلەن قوشۇلۇپ تەڭ يىغلىدىم.ئۇنىڭ قايتا –قايتا يېلىنىشلىرى،گۈلزار ئاچام،كىچىك ئاپام،ئاكاملارنىڭ قايتا –قايتا نەسىھەت قلىىپ تەربىيە ئىشلەشلىرى بىلەن ‹‹ئات ئايلىنىپ ئوقۇرىنى تاپىدۇ›› دەپ، ‹‹بوپتۇ،ئوغلۇمدىن ئايرىلىپ قالدۇق،ئەمدى بولسىمۇ قىزىمىزنى ئۆزىمىز باقايلى››دېگەن ئوي بىلەن مۇراد بىلەن يارىشىۋالدىم.‹‹ رىسقىڭغا پۈتمىگەن بولسا،پىشانەڭگە ئويىۋالساڭمۇ بىكار››دېگەن گەپنى قايسى دانا دېگەن بولغىيتىكىن، ‹‹تالاشقان شەلىرىڭ قالدى››دەپ ،‹‹بىر ئۆمۈر بىللە ئۆتىمىز››دەپ ۋەدە –قەسەملەرنى بېرىشكەن،بىراق بىرگە ئۆتۈش پىشانىسىگە پۈتۈلمىگەن،   مەندىن تالىشىپ تەككەن شۇ  ئەر يەنە ماڭا ئېشىپ قېلىپ ،ئۆزى رەھمەتلىك بولۇپ كەتكەن دىلئۇز خىيالىمغا كەلسىلا ،ئۇنىڭ ياش تۇرۇپ كەتكىنىدىن ،بىر خىل ئېچىنىش بىلەن ئۆپكەم ئۆرىلەتتى.مۇراد بىلەن يارىشىپ ئارىدىن  بىرنەچچە ئايلار ئۆتكەندە ئۇنىڭ تۇرۇپلا ئۇھ تارتىپ ،ئۇلۇغ –كىچىك تىنىشلىرى دىققىتىمنى تارتىدىغان بولۇپ قالدى.بىر كۈنى قارىسام  يەنە شۇنداق شۈكلەپ ئولتۇرۇپ كېتىپتۇ.
-نېمە بولدىڭىز؟مىجەزىڭىز يوقما؟-دەپ سورۇدۇم ئۇنىڭدىن.
-ھېچنىمە بولمۇدۇم،-دېدى ئۇ.
-بىرنەچچە كۈنلەر بولدى،ئىچىڭىزگە تىنىپ ئۇھ تارتىسىز،بىرەر ئىش بولدىما ؟-دېدىم يەنە.
-دىلرابانى كۆرگۈم كېپ قالدى،-دەپلا كۆزىگە ‹‹غىللىدە››ياش ئالدى ئۇ.ئۇنىڭغا قاراپ مېنىڭمۇ كۆڭلۈم بۇزۇلدى.اللاھنىڭ مۆجىزىسى بىلەن شۇ قېتىمقى ئېچىنىشلىق قاتناش ھادىسىسىدىن ئامان قالغان، دىلرابا دىلئۇزنىڭ  چوڭ ئۆيىدە تۇرىۋاتاتتى.
-ئەمسە بېرىپ  كۆرۈپ كېلىڭ،-دېدىم ئۇنىڭغا.
-مەن...مەن..-دېدى ئۇ دۇدۇقلاپ .
-دېيەلمەيۋاتقان بىرەر گېپىڭىز بارمۇ قانداق؟-دېدىم ئۇنىڭ كۆزىگە تىكىلىپ .
-دىلرابانى مۇشۇ ئۆيگە ياندۇرۇپ ئەكىلىپ ،رەئىسە بىلەن بىرگە باقساقمىكىن دەپ ئويلىغان ئىدىم-دېدى ئۇ دۇدۇقلاپ.ئۇنىڭ بۇ گېپىنى ئاڭلاپ دېمىم ئىچىمگە چۈشۈپ كەتتى،مەنمۇ بىر ئادەتتىكى ئايال بولۇپ، ئۇنچىۋالا ئالىجانابلاردىن ئەمەس ئىدىم،كۈندىشىمنىڭ قىزىنى ئۆيۈمگە ئەكىلىپ بېقىش كاللامدىن تازا ئۆتمىدى،بىراق ئۇ ھېچنىمىنى بىلمەيدىغان  بىر نارسىدە قىز،ئۇنىڭدا نېمە گۇناھ؟ئۇ دېگەن مۇرادنىڭ پۇشتى تۇرسا،مۇرادمۇ قىزىنىڭ كۆز ئالدىدا پىلتىڭلاپ ئويناۋاتقانلىقىنى كۆرسە بەلكىم ،ئازابلىرىنى ئۇنتۇپ،گۇناھلىق تۇيغۇلاردىن ئازىراق بولسىمۇ قۇتۇلا.مەن بىرنەچچە كۈن ئويلىنىش ئارقىلىق ئاخىرى ئۇنىڭ پىكرىگە قوشۇلدۇم.
مۇراد بىلەن گۈلزار ئاچام دىلئۇزنىڭ چوڭ ئۆيىدىكىلەرگە قايىل قىلارلىق چۈشەندۈرۈشلەرنى قىلغاندىن كېيىن،ئۇلار دىلرابانى پات –پات كۆرسىتىپ تۇرۇش شەرتى بىلەن بىزنىڭ ئۆيدە تۇرۇشقا قوشۇلدى.بۇمۇ بىر تەقدىر بولسا كېرەك،ئۆز ئوغلۇمدىن ئايرىلىپ زەرداپ بولغان يۈرىكىمنى  سەبىي ،ئوماق دىلرابانىڭ تاتلىق قىلىقلىرى بىلەن ئاۋۇندۇراتتىم،بۇرۇندىنلا دىلىم يۇمشاق بولغاچقىمىكىن، قارىغاندا  ھېكايە-رومان ،چۆچەكلەردە تەسۋىرلەنگەن زالىم ئۆگەي ئانىلارنىڭ رولى ماڭا ماس كەلمىسە كېرەك، ئاپىسىنىڭ چىرايىنى كىيىپلا چۈشكەن بۇ ئوماققا  شۇنچلىك مېھرىم چۈشۈپ قالغان ئىدى. مۇرادنىڭمۇ دىلرابا ئۆيگە كەلگەندىن كېيىن ئۆزىنى ئەيىپلەشلىرى خېلى پەسكارىغا چۈشۈپ قالغان ئىدى.رەئىسەمۇ دىلراباغا باشقىچىلا ئىچىكىپ كەتتى.
تۇرمۇشۇمدا كۆتۈرۈپ قوپقۇسىز دەرد –ئەلەملەر بېشىمغا كەلدى،بېشىمغا كەلگەن دىشۋارچىلىقلاردىن تولا يىغلاپ كۆز ياشلىرىممۇ قۇرۇپ كېتەي دەپ قالدى،كۆز ياشلىرىمغا باقمىدى بۇ جاھان،قۇياش يەنە ئۆز ئوقىنى ئايلىنىپ چۆرگىلەۋەردى.يىغا بىلەن كۈلكە،خۇشاللىق بىلەن قايغۇنى ھەمراھ قلىىپ نى كۈنلەرنى بېشىمدىن ئۆتكۈزدۈم،بىراق يەنە اللاھنىڭ ئىلتىپاتى بىلەن تىرىك ياشاۋاتىمەن.
بېشىمغا كەلگەن شۇ كۈنلەرگە قاراپ ‹‹شۇنچە كۈنلەرنى كۆرۈپمۇ ئېلىشىپ قالماي،يەنە قانداق ھايات تۇرىۋاتىدىغاندۇ؟...›،دەپ ئويلىشى مۈمكىن نۇرغۇنلار. تۇرمۇشنىڭ ھەر بىر رۈجەكلىرىدە اللاھنىڭ بىر ھېكمىتى، بىر سىرى بولىشى مۈمكىن،بۇنى يېشىشكە پەقەت ياراتقۇچىمىز اللاھلا قادىردۇر. ئىنسان بۇ دۇنياغا كەلگەن ئىكەن،باشقا كەلگەننى كۆرمەي ئامالى يوق.ئەمەلىيەتتە جاپالىق كۇنلەرنى ئاللاھ ئۆزىنىڭ ياخشى كۆرگەن ئادەملىرىگە بېرىپ سىنايدۇ، سىز شۇ ئازابنى يېڭەلىسىڭىز ئاندىن  قالتىس ئادەمگە ئايلىنىسز .مەن پەقەت  تەقدىرگە تەن بەرگۈچى ئاجىز بىر ئايال.مەن پەقەت بېشىمغا ھەر بىر كۈلپەت كەلگەندە چىن ئىخلاسىم بىلەن اللاھقا ئىلتىجا قىلدىم،اللاھتىن تىلىدىم.اللاھنىڭ بەرگەن ھەر بىر كۈنىگە شۈكرى قىلدىم.اللاھنىڭ ئىلتىپاتى بىلەن بېشىمغا كەلگەن شۇ ئازابلىق كۈنلەرنى يېڭەلىدىم.
مەن ئۆزۈمنىڭ سەزگۈرەشتىلرى ئارقىلىق بارلىق ئاياللارغا ‹‹اللاھ ھەر ۋاقىت بىزگە  مەدەتكار. بىز ئىشەنچنى ئۆزىمىزگە ھەمراھ قىلىپ ئۈمىداۋار ياشىشىمىز،ھاياتقا كۇلۇپ بىقىشنى ئۆگىنىۋېلىشىمىز كېرەك. چۈنكى ھايات ئىنسانغا بىرلا قېتىم كېلىدۇ، ھايات تولىمۇ قىممەتلىك .بىز شۇ چەكلىك ھاياتنى قەدىرلىشىمىز،تۇرمۇشتىن،جاھاندىن  رەنجىمەي  ،كۆز ياشلىرىمىزنى سۈرتىۋېتىپ،‹كۆز يېشىڭغا باقمايدۇ دۇنيا›دەپ ،تۇرمۇشتىن ئۆزىمىزگە خۇشاللىق ئىزدىشىمىز،تۇرمۇشقا توغرا مۇئامىلە قىلىشىمىز كېرەك››  دېمەكچىمەن.
كۈنلىرىم شۇنداق ئۆتىۋاتىدۇ،ئالدىمدا يەنە قانداق قىسمەتلەر كۈتۈپ تۇرىدۇ،بۇنى بىلگۈچى بىر اللاھتۇر.مەن يەنە دادىللىق بلىەن ئالدىمغا قاراپ مېڭىشىم،تۇرمۇشقا توغرا يۈزلىنىشىم،ئېرىم،ئىككى قىزىم ئۈچۈن ياشىشىم كېرەك.



   تۈگىدى

ئەسكەرتىش: مەزكۇر ئەسەر ئوقۇغۇچى تورىغا تەۋە، ئاپتۇرنىڭ ۋە ئوقۇغۇچى مۇنبىرى مۇكاپاتلىق ئەسەر سەھپە باشقۇرۇش ئىشخانىسىنىڭ روخسىتىسىز باشقا مۇنبەر ۋە سالۇنلارغا يوللاشقا بولمايدۇ. ئەمگىكىمىزگە ھۆرمەت قىلىڭ!

مۇئەللىم

ئاقيول يوللىغان ۋاقتى  2014-12-10 21:32
مۇشۇمۇ بىر بۆلەككە ھىساپما مۇسلىنە؟ بىر خوش ياققاندەك  ...

بۇ ئەسەرنى بۆلەكەر بويىچە  ئەمەس،تەرتىپلىك بايان شەكلىدە يازدىم،شۇڭا ئۇدۇل يازغىنىمنى ئۇدۇللۇق يوللاپ تۇردم،ئەمدى پۈتۈنلەي تۈگىدى ئەسىرىم....

مۇئەللىم

ئەسسالامۇ ئەلەيكۇم....

ئوقۇغۇچىلار تورىدىكى ئەسىرىمنى ياقتۇرۇپ ئوقۇغان،ماڭا مەدەت بەرگەن  ،قىممەتلىك تەكىلپ -پىكىرلىرىنى ئايىمىغان بارلىق ئەزىزلەرگە كۆپ تەشەككۈر....

سەۋەيەمنىڭ تۆۋەنلىكى تۈپەيلىدىن   دېمەكچى  بولغان مەقسىدىمنى تولۇق ئىپادىلەپ بېرەلمىگەن،ئوقۇرمەنلەرنىڭ كۆڭلىدىكىدەك يازالمىغان بولۇشۇم مۈمكىن...

قىممەتلىك تەكلىپ -پىكىرلىرىڭلارنى ئايىماسلىقىڭلارنى ئۈمىد قىلىمەن....


ئەسكەرتىش:بۇ ئەسەر ‹‹ئوقۇغۇچىلار تورى››غا مەنسۇپ،ھەرقانداق  مۇنبەر،بىلوگ،ئۈندىدار سۇپىلىرىغا كۆچۈرۈشكە بولمايدۇ....

كۆكتاش

ئىنكاس يىزىپ ،مەدەت بىرىپ بولالمىساممۇ ،قالدۇرماي ئىز قوغلاپ ئوقۇپ چىقتىم .ئاخىرقى بۆلەكلەرنى ئوقۇۋىتىپ راستىمنى دىسەم ،بۇرۇنۇم ئىچىشىپ ئۆتى ،كىرىپىكىم نەملەشتى .بىرلا ئىغىز گەپ مۇسلىنە ،ھىكايىڭىز غەلبىلىك تامام بوپتۇ .مۇبارەك بولسۇن !مۇۋاپپىقىيەتلىك بولۇڭ !

ئاي بەرگى

بۇرۇنلاردا"تەقدىر"دىسە كۈلگۈم كىلەتتى،ھەم ئىشەنمەيتتىم.كۈنلەر ئۆتۈپ ئايلار ئۆتۈپ ئەتىراپىمدا يۈ زبىرىۋاتقان بەزى ئىشلاردىن قېچىپمۇ قۇتۇلالمايۋاتقىنىمدا ئەسلى ئىنساننىڭ قولىدىن ئارتۇقچە ئىش كەلمەيدىغانلىقىنى،تەقدىرنىڭ قولىدىكى بىر قونچاق ئىكەنلىكىنى ھېس قىلدىم.
بەلكىم بەزىلەرگە بۇ گېپىم كۈلكىلىك بىلىنەر ....ئەمما بۈگۈنكى مەن تەقدىرگە ئىشىنىمەن."تەقدىرسىز قىل تەۋرىمەس"

ئەسىرىڭىزنىڭ مۇۋەپپىقىيەتلىك ھالدا ئاخىرلاشقىنىدىن تولىمۇ سۆيۈندۈم.بەلكىم بۇ ئەسەرنىڭ تۇرمۇشقا يېقىنلىقى ،بۇ ۋەقەلىك ب ولمىسا يەنە بىر ۋەقەلىكنىڭ تۇرمۇشۇتا يۈز بىرىۋاتقىنىنى كۆرۈپ تۇرغىنىم ئۈچۈن خۇددى ماڭا بىر يېقىن دوستۇم ئۆز سەرگۈزەشتىللىرىنى سۆزلەپ بىرىۋاتقاندەك تۇيغۇدا تۈگەتتىم.بىر ئائىلە كىشىلىرىنىڭ ھېسابتا ئاخىرىدا بىر يەرگە كىلىشى ئەسەرىڭ مۇۋەپپىقىيىتى بوپتۇ.سىزنىڭ مۇكاپاتقا ئېرىشىشىڭىزگە تىلەكداشمەن.سىزگە ئامەت يار بولسۇن!

بىلگيار

  دۇنيانىڭ قايسى جايلىردا ھىچنىمە نىدا قىلماي تىنىچ شاد خۇرام ياشايدىغاندۇ دەپ قالىمەن. كىمنىڭ قىشىغا بارسا بىر قۇچاق دەرد ئەلەم،كىمنىڭ ئائىلىسگە قارىسا بىر پاتمان ئائىلە ئىناقسىزلىقى، كىمنىڭ تۇرمۇشىغا قارىسا بىر توچەي دىشۋارچىلىق. بەزىلەر بارنىڭ ياخشى ئەمەسلىكىدىن زارلىنپ شۈكرىسىزلىكى ئۈچۈن دەرت ئەلەم تارتسا، بەزىلەر يوقنىڭ دەردىنى تارتىپ ‹‹ئاھ خۇدا، ئاشۇلار قەدرىنى قىلمىغاننى ماڭا بەرسەڭچۇ!››دەپ نىدا قىلىدۇ، بۇ ئەسەردىكى كۆڭۇلسىزلىك ۋە پۇرۇن دىشۋارچىلىق پۇتۇنلەي شۈكىرسىزلىكتىن كىلىپ چىققان.
بىر ياخشىنى سىنايدىكەن بىر يامان بىلەن دىگەن شۇدە، مۇنداق ئويلاپ باقسام ئاخىردا پايدىنى ئالغىنى يەنىلا مۇراد بوپتۇ،راسىتلا، ئىنساننىڭ قەلبى شۇنداق يۇمشاق نەرسىكەنكى، شۇنچە نەپرەت بىلەن باققان ئادەملىرىڭ بىر كۈنلەردە قىيىنچىلىققا ئۇچۇرسا، ساڭا سالغان دەرد ئەلەملەرنىڭ دەردىنى بولىشچە تارتىپ ئۇھسىنغاندا، سەن ھەرگىز ‹‹خوپ بوپتۇ››دىيەلمەيدىكەنسەن-دە،يەنە ئاشۇ بىچارە بايقۇشنى خۇشال قىلىش ئۈچۈن،ئۆزىدىكى گۈناھلىق ھىس تۇيغۇلىرنى تۈگىتىشى ئۈچۈن يەنىلا ئۆز قوينۇڭغا ئالدىكەنسەن.
   مەن بۇ ئەسەرنى رىئانلىقتىن چەتنەپ كىتىپتۇ دەپ ئويلىغان ئىدىم، بىراق مەن تىخى تۇرمۇشقا چىقمىغانلىقىم ئۈچۈن بۇنداق كارتىنىنى كۆرمىگەن بولغانلىقىمدىن بولسا كىرەك. راسىت، ھىكايە ۋە باشقا ئەسەرلەردە ئىپادىلەنگەن مەزمۇنلارنى سىز قانچە رىئانلىققا باغلىيالمىغىنىڭىزدا، شۇ ۋەقە ياكى ئەھۋال رىئانلىققا شۇنچە يىقىن،ھەتتا دەل رىئانلىقنى ئۆزى بولۇپ چىقىدىكەن، ئاخىردىچۇ، كىشىلەرگە بەرگەن ئىبرەت ، تەلىم تەربىيە ۋە ياكى ئوي خىياللار دەل مۇشۇنداق كارتىنىنىڭ پايدىلىق تەرپى بولدىكەن.
   شۇنچە ئەسەرلەر يىزىلدى، شۇنچە ئىبرەتلەر قىلىندى، بىراق بىز ئىنسانلار قاچاندا، قاچانلاردا شۈكرى دەيدىغاندىمىز!؟؟
   ئەسەرنىڭ ئاخىرقى بۆلەكلىرى ۋاقىت تەرەققىياتى سەل تىز بولۇپ كەتكەندەك ھىس قىلدىم.
   
ئاخىردا ئاپتۇرنىڭ تىنىگە سالامەتلىك،ئىشلىرغا ئۇتۇق تىلەيمەن. مەزكۇر ئەسەرنىڭ ياخىشى نەتىجىگە ئىرىشىشىگە تىلەكداشمەن!!

بىلگيار

  دۇنيانىڭ قايسى جايلىردا ھىچنىمە نىدا قىلماي تىنىچ شاد خۇرام ياشايدىغاندۇ دەپ قالىمەن. كىمنىڭ قىشىغا بارسا بىر قۇچاق دەرد ئەلەم،كىمنىڭ ئائىلىسگە قارىسا بىر پاتمان ئائىلە ئىناقسىزلىقى، كىمنىڭ تۇرمۇشىغا قارىسا بىر توچەي دىشۋارچىلىق. بەزىلەر بارنىڭ ياخشى ئەمەسلىكىدىن زارلىنپ شۈكرىسىزلىكى ئۈچۈن دەرت ئەلەم تارتسا، بەزىلەر يوقنىڭ دەردىنى تارتىپ ‹‹ئاھ خۇدا، ئاشۇلار قەدرىنى قىلمىغاننى ماڭا بەرسەڭچۇ!››دەپ نىدا قىلىدۇ، بۇ ئەسەردىكى كۆڭۇلسىزلىك ۋە پۇرۇن دىشۋارچىلىق پۇتۇنلەي شۈكىرسىزلىكتىن كىلىپ چىققان.
بىر ياخشىنى سىنايدىكەن بىر يامان بىلەن دىگەن شۇدە، مۇنداق ئويلاپ باقسام ئاخىردا پايدىنى ئالغىنى يەنىلا مۇراد بوپتۇ،راسىتلا، ئىنساننىڭ قەلبى شۇنداق يۇمشاق نەرسىكەنكى، شۇنچە نەپرەت بىلەن باققان ئادەملىرىڭ بىر كۈنلەردە قىيىنچىلىققا ئۇچۇرسا، ساڭا سالغان دەرد ئەلەملەرنىڭ دەردىنى بولىشچە تارتىپ ئۇھسىنغاندا، سەن ھەرگىز ‹‹خوپ بوپتۇ››دىيەلمەيدىكەنسەن-دە،يەنە ئاشۇ بىچارە بايقۇشنى خۇشال قىلىش ئۈچۈن،ئۆزىدىكى گۈناھلىق ھىس تۇيغۇلىرنى تۈگىتىشى ئۈچۈن يەنىلا ئۆز قوينۇڭغا ئالدىكەنسەن.
   مەن بۇ ئەسەرنى رىئانلىقتىن چەتنەپ كىتىپتۇ دەپ ئويلىغان ئىدىم، بىراق مەن تىخى تۇرمۇشقا چىقمىغانلىقىم ئۈچۈن بۇنداق كارتىنىنى كۆرمىگەن بولغانلىقىمدىن بولسا كىرەك. راسىت، ھىكايە ۋە باشقا ئەسەرلەردە ئىپادىلەنگەن مەزمۇنلارنى سىز قانچە رىئانلىققا باغلىيالمىغىنىڭىزدا، شۇ ۋەقە ياكى ئەھۋال رىئانلىققا شۇنچە يىقىن،ھەتتا دەل رىئانلىقنى ئۆزى بولۇپ چىقىدىكەن، ئاخىردىچۇ، كىشىلەرگە بەرگەن ئىبرەت ، تەلىم تەربىيە ۋە ياكى ئوي خىياللار دەل مۇشۇنداق كارتىنىنىڭ پايدىلىق تەرپى بولدىكەن.
   شۇنچە ئەسەرلەر يىزىلدى، شۇنچە ئىبرەتلەر قىلىندى، بىراق بىز ئىنسانلار قاچاندا، قاچانلاردا شۈكرى دەيدىغاندىمىز!؟؟
   ئەسەرنىڭ ئاخىرقى بۆلەكلىرى ۋاقىت تەرەققىياتى سەل تىز بولۇپ كەتكەندەك ھىس قىلدىم.
   
ئاخىردا ئاپتۇرنىڭ تىنىگە سالامەتلىك،ئىشلىرغا ئۇتۇق تىلەيمەن. مەزكۇر ئەسەرنىڭ ياخىشى نەتىجىگە ئىرىشىشىگە تىلەكداشمەن!!

قاھىرە

توۋا ،   ئەسەرنى ئوقۇۋېتىپ ياشلىرىمنى توختىتالمايلا قالدىم دىسە ،ھەي ئايال كىشى نىمە دىگەن ئاجىز نىمە دىگەن بىچارە ،بۇ بەكلا تەسىرلىك ئەسەر ئىكەن

قاھىرە

ئاخرىدا دىلۇز دىگەن بىر نىمە ئۆلۈپ تازا ياخشى ئىش بوپتۇ ،گەپلىرىم پەقەتلا قۇلاشمايۋاتىدۇ دىسە ،،،،ئەمما بەكلا ياخشى ئەسەركەن جاپا تارتىپسىز

چولپان

شۇنداق ياخشى ئاغىرلىشىپتۇ.بىزگە ئىسىل بىر يازمىنى  سووغا قىلغىنىڭزغا تەشەككۇر.بەك ياقتۇردۇم .بۇنڭدىن كىيىنكى ئەسەرلىرىڭزگە مۇۋاپىقيەت تىلەيمەن.