|
سىزمۇ كىچىكىپ قاپسىز دە مەنغۇ كىچىكىپ بىر تەرەپ بوپ بولغان مىنىڭ تۇنجى ئۇچرىشىشتىكى تەجرىبەمنى قىسقارتىپ سۆزلەپ بىرەي ھە
2009- يىلى 1 - ئاي مۇز سوغۇق مەزگىل
مەن شۇ كۈنى رۇخسەت سورايمەن دەپ ئالىي مەكتەپتە ، ما مۇئەللىمنى بەك ئىزدەپ كەتتىم قاراڭ . رۇخسەت سوراش خېتىغا تامغا ئۇرۇپ بەرمەي ، يېرىم كۈن ساقلىتىپ ئاندىن تامغا ئۇرۇپ بەردى . مەنمۇ خۇشلۇقۇمدا ياتاققا كىرىپ ياسىنىپ ، تاماققا چىقاي دەپ تۇراتتىم ، شىئەندىن كىلىدىغان تۇنجى مەشۇقۇم تىلفۇن قىپتۇ، مەن ئۈرۈمچىگە چۈشۈپ بولدۇم ، ھازىر مەكتىپىڭىزگە ماڭدىم ، ئالدىمغا چىقىڭ دەپ . ئاھ ، ئەمدى قانداق قىلارمە، قۇرۇق قول چىقارمەنمۇ دەپ ، قورقۇپ تاماققىمۇ چىقماي تۇرسام ، يەنە تىلفۇن كەلدى تىلفۇنى ئالسام يەنە شۇ . ھە مەن ھازىر چۈشتۈم دەپ ياتاقتيىن چىقىپ ئوڭغا قارايمەن يوق ، سولغا قارايمەن يوق ، ئالدىمغا قارايمەن يوق ، ئارقامغا قارايمەن يەنە يوق . ئوقۇتۇش بىناسىنىڭ ئالدىغا بارسام شۇ يەردە بىرسى ماڭا قاراپ تۇرىدۇ. « بىز پەقەت تىلفۇدىلا پاراڭلاشقان ، تۇنجى كۆرۈشكەن ۋاقىت. » سىنچىلاپ قارىسام كىرورەن گۈزىلىدەك بەك ئوماق . شۇنىڭ بىلەن ئايلىنىپ كىتىپ مەن ، بىركەمدە كۆزۈمنى ئاچسام ماڭا قاراپ تۇرىدۇ . سىز بەك ئوماقكەنسىز ، ھۇشۇمدىن كىتىپتىمەن دىگىنىمنى بىلىمەن . ھە شۇنداقمۇ دەپلا ، چىرايىدىكى نىقاپنى ئېلىۋەتتى . ماشتاقلا قارىسام نىقاپ كىيىۋالغان ئورانگوتانكەن ئەمەسمۇ . سۈرەتكە ئېلىپ دەل مۇشۇ يەرگە كەلگەندە رىجىسسور ، يۈگۈرۈپ كىلىپ : ۋاي كالۋا ساراڭلار ، ما ئورانگۇتاننىڭ قۇيرۇغى قېنى . |
|
كۆڭلى قارىنىڭ يۈزىدە خەت يوق، يۈرىگىدە نەشتىرى بار
|
|
|
|
|