2010 .يىلى 7 .ئاينىڭ22 .كۈنى. مىنىڭ ئەڭ ئازاپلانغان كۈن.چۈنكى ئۇمىنىڭ 5 يىللق  موھابەتلىك ھاياتىم ئاخىرلاشقان كۈن ئىدى.چۈنكى ئۇكۈنى.سۆيگۈنۈمنىڭ توي كۈنى ئىدى.  مەن ئۇنىڭ توينى ئۆز  كۆزۈم بىلەن كۆردۈم.بۇنىمدىگەن ئازاپ.لىكىن ئۆكۈنمەيمەن ئۇبەخىتلىك بولسىلا  بولدى.شۇ ماڭا بەخىت.لىكىن ئىشەنگىم كەلمەيدۇ. شۇكۈن مەن مۇنداق ئۈنچىلەرنى تىزدىم.

يارىىم سىنىڭ تويۇڭ بولدى تويلۇرۇڭغا ئىشەنمىدىم.

ياخشى كۆرمەي بىراۋنى سۆيگەنىڭگە ئىشەنمىدىم.                                                                                

سۆيگەن ئىدىڭغۇ مىنى سىنى پەقەت چۈشەنمىدىم.

ئايرىلمايمىز دىگەنتىڭ ۋەدەڭگەمەن ئىشەنمىدىم.

يار سىنىڭدىن ئايرىلىپ يا ئىچىلىپ كۈلەلمىدىم.

سەنسىز بۇ دۇنياغىمەن بىر مىنۇتمۇ كۆنەلمىدىم.

ھاياتىمدىن ۋازكىچىپ ئۆلەي دەپمۇ ئۆلەلمىدىم.

تەغدىر شۇنداق ئوخشايدۇ تەغدىرگە مەن ئىشەنمىدىم.

بەختلىك بول گۈزەل يار ساڭا بەخت تىلەيمەن .

يىغلاش ماڭا ھاجەتسىز ئەمدى كۈلۈپ ئۆتەيمەن.

دەردىم ئىچىمدە قالسۇن مەڭگۈ يۈتۈپ ئۆتەيمەن.

كۆپ دەرىت تارتتىم ئۆلمۈدۈم دەتلىرىمگە ئىشەنمىدىم........