ئوت ماكانىنىڭ ئىجازىتىنى ئېلىپ يوللانغان .
2012-يىلى 7-ئاينىڭ 29-كۈنى

شائىر ئابدۇۋەلى راخمان ھەققانىي بۇ شېئىرىدا مىللىتىمىز ئىچىدىكى بىر قىسىم كىشىلەرنىڭ ئەپت بەشىرىنى ناھايىتى ئېنىق ئىپادىلەپ بېرىپتۇ. دىمىسىمۇ  كىچىككىنە ئىشلاردىن ئوڭەل تاپىدىغان كىشىلەر نى ئەدەپ -ئەخلاق قارىشى تۆۋەن دەپ قاراشقا بولىدۇ. تىلىمىز قانچىكى گۈزەل بولسا مىللەتنىڭ ئورنىمۇ يۇقىرى كۆتۈرۈلىدۇ ئەمەسمۇ؟

تەنھا يۈرسە گەر جىنسوققان دەيدۇ،
دوست تاپسا يەنىلا ئەخمەققۇ  دەيدۇ.
ياخشىسى ئۆلۈپلا تۈگەي مەن دېسە،
ئالجىغان بۇ ساراڭ ئېزىپتۇ دەيدۇ.
.....................................دەيدۇ،
شۇنداقلا چوقۇمكى پوقىنى يەيدۇ!

باشلىق بىلەن ياخشى ئۆتسەڭ تەخسىكەش دەيدۇ ،
سورۇنلاردا شەربەت ئىچسەڭ ھاراقكەش دەيدۇ .
غەيۋەتخورغا ھەممە ئىشىڭ غەيۋەت بىلىنەر ،
ئوراپ قالساڭ مۇخۇركا شۇئان نىشىكەش دەيدۇ .

ئارتۇق كىتاب ئوقىساڭ دوزىقى دەيدۇ ...

ساۋابلىق ئىشلار قىلساڭ پوداقچى دەيدۇ،
ساقلا پ يۇرسەڭ ئىناۋەتنى يوغانچى دەيدۇ.
ئەل قارغىشى ئېلىپ بىر كۈن قىساسى تۇتۇپ،
جامائەت     ئالدىدا         بېشىنى    يەيدۇ.

قوساق توقتىن نەزىر يېمىسە ۋاھابى دەيدۇ،
ساقال قويسا  ياراشتۇرۇپ  بېنلادىن  دەيدۇ.
پاكىز يۈرسە  ياسىنىپ  ئىمىنئاخۇن  دەيدۇ،
ھاراق ئالماي پۇل تېجىسە خوتۇن قوق دەيدۇ.
............................................... دەيدۇ،
شۇنداقلا چوقۇمكى پوقىنى يەيدي.     

بىر ئەر بىلەن پاراڭلاشسا چاتىقى بار دەيدۇ،
جىم يۈرۈپ گەپ قىلمىسا ھېسىياتسىز دەيدۇ،
ئايەت ئوقۇپ دىلىدا  تۇز يولدا ماڭسا،
سەل گەدىنى بار كۆرمەيدىغان قارىغۇ دەيدۇ.
........دەيدۇ..........دەيدۇ...........دەۋىرىدۇ
ھەممىسى بىر كۈنى جاجىسىنى  يەيدۇ.

بىزدىكى بۇ ناچار ئىللەت قاچانمۇ تۈگەر.............