ئۇيغۇر  مۇزېيى

      قەد كۆتەرگەن ئەمەس، ئاسمانغا بوي تاقاشقان مەيخانا بىناسىدەك؛ بىزەلمىگەن قىزلار يالىڭاچ بەدەن ھوزۇرىنى ئاتا قىلىۋاتقان كەچلىك بەزمىخانىدەك.
    ئاددىيمۇ ئەمەس، يىغىپ ساقلىغۇچىنىڭ غېرىپ كۈلبىسىدەك؛ نامراتمۇ ئەمەس، قەرز بىلەن بىزەلگەن بولمىش ھازىرقى زامان ئادەملىرىنىڭ ئۆيىدەك...
ئۇندا سەلتەنەت ياتار ئەسىر چۈشىنى كۆرۈپ، ئەينەك ساندۇق ئىچىدە.
سۇسىرىغان ئەخلاق گۈلى ئۆز ئەسلىنى يوقاتمىغان چاڭ ئاستىدىمۇ.
ئىتىقاد، غۇرۇر ھەر بىر ئوقيا، قىلىچ بىسىدا داتلاشماي تۇرغان تامغا ئېسىلىپ، ئۆزىنىڭ يېڭى تۇغىمىغا ئىنتىلىپ.
ئىختىرا، كەشپىياتلار ياتار ئۆز ئورنىدا، ئۆتۈشمە يول ئاستىدا يامغۇردىن پاناداپ ئۇخلاپ قالغان مۇساپىردەك.
قېتىپ قالغان ئۇندا ھىېسياتچان تارىخچىنىڭ كۆز يېشى قەھرىۋا بولۇپ. ئۇندىكى ھەرپلەر ئۆز تۇغۇمىنى ئىستەپ تولغاق يەر تىنماي...
مەست چىقىپ كەلدى، ئۆز مەكتىپىنىڭ ئارقا دەرۋازىسىدىن  4 جۇپ ئوغۇل- قىز. يولنىڭ قارشىسىغا ئۆتۈپ تۇرۇپ قالدى «مۇزىي» دېگەن ۋىۋىسكىنى كۆرۈپ دېدى بىرى:
-خاتالىشىپتۇق، بۇ كوچىغا بارايلى، بار ئۇ يەردە كۆڭۈلخۇش مەيخانىسى، يۈرۈڭلار،  بۇ يەردىن،  بىز كىپەن ئوغرىسى بولمىغاندىكىن.
-ئۇمۇ مۇزىيما؟ - دەپ سوراپ قالدى كىندىكى ئىچىلىپ قالغان قىز.
-ھەئە، ئۇ بۈگۈنكى بىز ئۇيغۇر زىيالىيلىرىنىڭ مۇھەببەت مۇزىيى – دەپ جاۋاب بەردى،  گالىستۇك ئاسقان يىگىتمۇ بوش كەلمەي...
كەچكى سەيلىگە چىققان، دانىشمەنلىكىڭنى يوقاتقان ئەي چال،  ئازابلانما، رەنجىپمۇ يۈرمە، ھازىر بۇ مۇشۇنداق تۈگىمەيدىغان ناخشا.  بۇ ئۇيغۇر« پەيلاسۇپ»لىرىنىڭ «ئازاب – ئۆز رەڭگىنى يوقاتقان بەخت، 17-يول ئاپتۇبۇسىغا چىقساڭ ئاپىرىدۇ سېنى بەخت يولىغا...» دەپ توۋلىغىنىغا ئوخشاش.