ئاتا-ئانىلارغا كۆيۈنەيلى
(بالىلار ئىتوتى)
ئاپتورى:تۇرسۇن ھۈسەيىن بۇژغۇن
قاتناشقۇچىلار
ماھىنۇر :13ياش،ئوقۇغۇچى؛
نۇرنىساخان: 40ياش،ماھىنۇرنىڭ ئاپىسى؛
گۈلشەن :13ياش،ماھىنۇرنىڭ ساۋاقدىشى؛
ۋاقتى : كۈز پەسلىنىڭ مەلۇم بىر كۈنى،كەچ سائەت 6لەر ئەتراپىدا،
ئورنى : ماھىنۇرنىڭ ھويلىسى،(ھويلىنىڭ چېتىدىكى كارىۋاتقا بىر
گىلەم سېلىنغان،ئۈستىگە بىر تاماق ئۈستىلى قويۇلغان،
كارۋاتنىڭ بىر يېنىغا ئىدىش قويۇلغان.ماھىنۇر ئۈستەل ئال-
دىدا ئولتۇرۇپ كىتاب كۆرۈۋاتقان ھالەتتە پەردە ئېچىلىدۇ..)
نۇرنىساخان : قىزىم!ئىشقا كېچىكىپ قالدىم،خاپا بولماي قاچا-قۇچىلار-
نى يۇيۇۋېتەرسىز...!
ماھىنۇر :يۇمايمەن،ئۆزۈڭ يۇي...!مەن تاپشۇرۇق ئىشلەيمەن...!
نۇرنىساخان : بۈگۈنچە سىز يۇيۇپ تۇرۇڭ،مېنىڭمۇ ھالىمغا يېتىپ
قويسىڭىز يامان بولماس،ئاپئاق قىزىم...!
ماھىنۇر :مۇئەللىملەر بىزگە:«بېرىلگەن تاپشۇرۇقلارنى تولۇق ھەم
ئەستايىدىل ئىشلەڭلار،باشقا ئىشلارغا زېھنىڭلارنى چاچ-
ماڭلار!»-دېگەن،مەن قاچا-قۇچىلارنى يۇيسام،تاپشۇرۇق-
لىرىمنى كىم ئىشلەيدۇ؟
نۇرنىساخان :ئۆتكەنكى ئاتا-ئانىلار يېغىنىدا،مەكتەپ رەھبەرلىرى،ئوقۇ-
تقۇچىلار ۋەكىللىرى ھەمدە سىنىپ مۇدىرىڭلارمۇ ئاتا-
ئانىلارنى ھۆرمەتلەش ۋە ئۇلارغا كۆيۈنۈش،ئائىلە ئىشلىرىغا
ياردەملىشىش،ئائىلىدە تەرتىپلىك تۇرمۇش ئادىتىنى
يېتىلدۈرۈش كېرەك،دېگەنتىغۇ؟
ماھىنۇر :ئۇلارغۇ شۇنداق دېگەن،ئەمما كەچلىك ئىسمېنىدىن قايتىپ
كېلىپ يۇيساڭمۇ بولىدىغۇ...؟!ئىشقىلىپ مېنىڭ ۋاقتىم يوق
نۇرنىساخان :ئەجەبا،ئىسسىق تاماقنى تەييار قىلىپ ئالدىڭغا ئەكەلسەم
يېيىشكە ۋاقتىڭ بار،قاچىنى يۇيۇۋېتىشكە ۋاقتىڭ يوقمۇ؟
بوپتۇ ئەمىسە،كەچلىك ئىسمېنىدىن چۈشكەندە ئۆزۈم يۇياي،
سەن تاپشۇرۇقىڭنى ئىشلەۋەرگىن،مەن ئىشقا كەتتىم،خوش!
(نۇرنىساخان ئىشقا مېڭىپ ئۇزاق ئۆتمەيلا،سىرتتىن گۈلشەن
كىرىپ كېلىدۇ.)
گۈلشەن : ئەسسالامۇ ئەلەيكۇم ،ماھىنۇر ياخشى تۇردىڭمۇ ؟
ماھىنۇر : ۋەئەلەيكۇم ئەسسالام،قېنى بۇياققا ئۆتە ئاداش،ئەجەپمۇ
كېچىكتىڭ،سېنى ساقلاپ تاس قالدىم ئۇخلاپ قالغىلى.!؟
گۈلشەن :كەچۈرگىن دوستۇم،ئاپامنىڭ مىجەزى يوق،دادام ئىشلە-
ۋاتىدۇ،ھەدىلىرىم مەكتەپتىن ھەپتىدە بىر قېتىم كېلىدۇ،
شۇڭا ئاپامغا تاماق ئېتىپ بېرىپ،ئاندىن يېنىڭغا كېلى-
شىم ئاداش...!
ماھىنۇر : تاماق ئېتىپ بېرىپ دېدىڭما...؟!
گۈلشەن : ھەئە،قانداق،ھەيران قېلىۋاتامسەن...؟
ماھىنۇر : راستىنلا ھەيران قېلىۋاتىمەن،مەن تېخى بايىلا ئاپامنى بىر
مۇنچە قاقشىتىپ،ئىشقا كېچىكتۈرۈپ قويدۇم دېگىنە!
گۈلشەن : نېمىشقا؟
ماھىنۇر :مەن ئىشقا كېچىكىپ قالدىم،قاچا-قۇچىلارنى يۇيۇۋېتىڭ،
دەپ تاپشۇرۇقۇمنى ئىشلىگىلى قويماي،بېشىمنى ئوچاق
قىلىۋەتتى،ئۇنىمىغانتىم،تاپشۇرۇقۇڭنى ئىشلەۋەرگىن،ئۆزۈم
ئىشتىن كېلىپ يۇياي دەپ ،ئاران دېگەندە ئىشقا كەتتى.
گۈلشەن :ئاداش،بۇ قىلغىنىڭ توغرا بولماپتۇ،سەن داداڭدىن كىچىكلا
قالغان،شۇنىڭدىن بۇيان نۇرنىساخان ئاپام سىلەرنى كۆز
قارچۇقىدەك ئاسراپ،يېمەي يېگۈزۈپ،كىيمەي كىيگۈزۈپ،
باشقىلار ئالدىدا بويۇن قىستۇرماي چوڭ قىلىۋاتىدۇ،ھەدىلى-
رىڭ بولسا يېراقلاردا،سەن بولساڭمۇ ئاپاڭنىڭ دەردىگە دەرمان
بولمىساڭ بولامدۇ؟
ماھىنۇر : ئاداش،تاپشۇرۇقنى ئىشلىمىسەم،ئەتە مۇئەللىمگە نېمىدەپ
جاۋاپ بېرىمەن.؟
گۈلشەن :قاچىلارنى يۇيۇۋېتىپ،ئاندىن تاپشۇرۇق ئىشلىسەڭمۇ ئۈلگۈ-
رىسەن ئەمەسمۇ؟بۈگۈن قىلغان ئىشىڭ قەتئىي توغرا بولماپتۇ،
ئوبدانراق ئويلىنىپ باق.!
ماھىنۇر : (ئانىسىغا قىلغان قوپاللىقىغا خىجىل بولىدۇ.)-ئاداش،
مەن...مەن...!
گۈلشەن : مەن ساڭا ياردەملىشەي،قاچا-قۇچىلارنى بىرلىكتە يۇيۇۋې-
تىپ،ئاندىن تاپشۇرۇق ئىشلەيلى،ئاپاڭ يېرىم كېچىدە ئىش-
تىن چۈشۈپ قاچا يۇيۇمەن دەپ ئاۋارە بولمىسۇن...!
ماھىنۇر : رەھمەت ئاداش،مەن بۇنىڭدىن كېيىن ساڭا ئوخشاش ياخشى
ئادەتنى يېتىلدۈرىمەن...!(«ئەللەي ناخشىسى»ئاڭلىنىدۇ)
گۈلشەن : ئىرادەڭگە قايىلمەن ئاداش،ئاتا-ئانىلارغا ياردەملىشىش
بىز پەرزەنتلەرنىڭ قىلىشقا تېگىشلىك ئىشىمىز.
ماھىنۇر : توغرا ئېيتىسەن دوستۇم،ئاتا-ئانىلارنى ھۆرمەتلەش بىزنىڭ
بىزنىڭ بۇرچىمىز.(ئىككەيلەن ئاشخانا ئۆيگە ماڭىدۇ.مۇڭ-
لۇق «ئەللەي مۇزىكىسى» ئىچىدە پەردە ئاستا-ئاستا يېپىلىدۇ)
بۇ «ئىتوت»تىم 2007-يىللىق «پەرۋاز»ژورنىلىنىڭ 3-سانىدا ئىلان قىلىنغان
| 
يوللىغان ۋاقتى 2015-1-16 15:43:55