بۇ تىمىنڭ كۈردىغانلار يوقمۇ نىمە ؟
| saptilak | 2010-12-31 18:31 |
قان ياشلىق قىسمەت ھېكايە ساپتىلەك  چۈشتىن كېيىن ئاپام ئۇخلاپ قالغان پۇرسەتتىن پايدىلىنىپ پۇتۇمنىڭ ئۇچىدا دەسسەپ، گۈل ۋە نەقىشلەر ئويۇلغان، راڭدار سىرلار بىلەن سىرلانغان ھەيۋەتلىك ياغاچ دەرۋازىنى ئاستا ئېچىپ، چوڭ يولغا چىقتىم-دە، سول تەرەپكە بۇرۇلۇپ تېز-تېز مېڭىپ مەھەللە سىرتىغا چىقىپ، چوڭ يولدىن يەنە ئوڭ تەرەپكە بۇرۇلۇپ ئازراق ماڭغاندىن كىيىن چوڭ ئۆستەڭ بويىغا يېتىپ كەلدىم. بۇ يەر بەك خالى بولۇپ، ئادەتتە قوي باقىدىغان بالىلار بۇ يەرگە كەلمىسە باشقا ھېچكىم كەلمەيتتى. يىراقتىن ئۆستەڭ بويىدا ئولتۇرغان سادىقنى كۆرۈپ، يۈرەكلىرىم ئىقتىيارسىز دۇپۇلدەپ كەتتى. ئاياق تىۋىشىمنى ئاڭلىدىمۇ قانداق، سادىق دەرھال ئورنىدىن تۇرۇپ، ماڭا قاراپ كۇلۇمسىرىدى. _كىلىڭ، رەناگۈل،_دېدى سادىق سەل-پەل قىزىرىپ. _تىچلىقمۇ؟ بۈگۈن ئۆيدىن شۇنداق تەستە چىقتىم دېسە،_دېدىم مەن كۇلۇمسىرەپ. _سىز ئوقۇشقا بارىسىز ھارقاچان،_دېدى سادىق چىرايلىرىنىڭ ئۆڭى سەل ئۆچۈپ. _ئىككىمىز بىللە بارارمىز؟_تەئەجۇپ بىلەن سورىدىم مەن. _ياق، مەن بارالمايمەن. _نېمىشقا؟ نېمىشقا بارمايسىز؟_دېدىم مەن سادىقنىڭ گېپىگە ھەيران بولۇپ. سادىقنىڭ ئۈنى ئىچىگە چۈشۈپ كەتتى. ئۇ گەپ قىلمىغانچە مەن تىتىلداپ كەتتىم. سادىق بىرھازا تۇرۋالغاندىن كېيىن ماڭا قارىدى. _ئائىلىدىكى قىيىنچىلىق تۇپەيلىدىن بارالمايمەن. _نېمە داۋاتىدىغانسىز، داشۈگە بارساق يا ئوقۇش پۇلى، يا كىتاپ پۇلى ئالمىسا، يەنە تېخى ھەر ئايدا يەتكىدەك تاماق بىلىتى بېرىدىغان تۇرسا، ئۇشاق-چۈشەك خەج-خىراجىتىڭىزگە مەن بار تۇرسام،_دېدىم مەن تېرىكىپ. _مېنىڭ ئىشىمغۇ شۇنداق بولىدۇ. بىراق سىز بىزنىڭ ئۆينىڭ ئەھۋالىنى بىلىسىز، ئۆيدىكىلەرنى تاشلىۋىتىپ ھەرگىزمۇ كىتەلمەيمەن. مەن كەتسەم ئاغرىقچان ئاپام، ئىككى ئىنىم ئېغىر كۈنگە قالىدۇ،_ ئۇنىڭ ئاۋازى يىغلاۋاتقاندەك تىتىرەپ چىقىۋاتاتى. تۇرقىدىنلا ئۇنىڭ قاتتىق ئازاپلىنىۋاتقانلىقى چىقىۋاتاتتى. _ئۇلارنى ئۇرۇق-تۇققانلارغا تاپشۇرسىڭىز بولىدىغۇ؟_دېدىم مەن ھېلىلا ئۇنىڭدىن ئايرىلىپ قالىدىغاندەك كۆڭلۈم يىرىم بولۇپ. _تۇقانلىرىمنىڭمۇ كۈنى چاغلىق، ئۇلار نەچچە جان ئادەمگە قانداق ياردەم قىلىپ بولالايدۇ، ئىش قىلىپ مەن كەتسەم زادىلا بولمايدۇ. _ئۇنداقتا مەنمۇ بارمايمەن،_دېدىم مەن تىرىكىپ. _ئۇنداق قىلماڭ، سىز ئوقىشىڭىز كېرەك. _ئۇنداقتا سىز بىر يىل كۆپرەك ئىشلەپ پۇل جۇغلاڭ،ھەر ئىككىلىمىز كېلەر يىلى قايتا ئىمتاھانىغا قاتنىشايلى،_دېدىم مەن ئۆزەمنىڭ ئامالىدىن رازا بولغاندەك. _ياق، بولمايدۇ. سىزمۇ ئاڭلىدىڭىز، كىلەر يىلى تولۇق 3-يىللىق تەسىس قىلىنىپ، تولۇق ئوتتۇرا ئۈچ يىللىق بولۇپ كىتىدىكەن. ئۇنداقتا بىكاردىن ئىككى يىل ئارتۇق ئوقۇشقا تۇغرا كېلىدۇ. يەنە كېلىپ سىلەرنىڭ ئۆيدىكىلەر بۇنىڭغا قوشۇلمايدۇ، شۇڭا جايىللىق قىلماڭ، مەن سىزنى ساقلايمەن، سىز خاتىرجەم ئوقۇڭ، سىزلا كېيىن مېنى ئۇنتۇپ قالمىسىڭىز مەن سىزنى مەڭگۈ ئۇنتۇپ قالمايمەن،_دېدى سادىق. مەن ئۆستەڭ بويىدىكى بۇ ئۇچۇرشىشتىن كۆڭلۈم تولۇمۇ يىرىم بولۇپ قايتتىم، بەك ئازاپلاندىم. كۆڭلۇمدە نېمىلا بولمىسۇن ئاپام بىلەن سۆزلىشىپ بىقىش نىيىتىگە كەلدىم. كەچقۇرۇن دادام ساراي ئۆيىدىكى 14 دىيۇملۇق رەڭسىز تېلىۋىزۇرنى كۆرۈپ ياتقان پۇرسەتتىن پايدىلىنىپ، ئاپامنىڭ يېنىغا كىردىم. ئاپام ئېسىل زىلچە گىلەم سىلىنغان ئۆيدە تاۋار تاشلىق يىكەنداز كۆرپە ئۇستىدە قىيپاشلاپ يېتىپ كىتاب ئوقىۋاتاتتى. _ئاپا، سىزگە گېپىم بار ئىدى،_دېدىم مەن سەل ئېھتىيات قىلىپ. _ھە، نېمە؟_ئاپام سادىق ئىككىمىزنىڭ ئىشىنى ئوققاندىن كېيىن مەندىن خاپا بولغاچقا ماڭا قاراپ ئالىيىپ قويدى. _ئاپا، مەن بۇ يىل داشۈگە بارماي، كىلەر يىلى بارايمىكىن. _نېمە بوپتىكەنلا؟ _بۇ يىل ماڭا تازا ياخشى كەسىپكە كەلمەپتۇ، مېنىڭ ئەدەبىيات كەسپىدە ئوقىغىم يوق، قانۇندا ئوقۇي دېگەن، شۇڭا كىلەر يىلى قايتا ئىمتاھان بىرەيمىكىن دەيمەن، مەن...... گېپىمنىڭ ئاخىرى تۇگىگىچە ئاپام ئاچچىقتا سەكرەپ ئورنىدىن تۇرۇپ كەتتى. _ھەي بەغەرەز، ھەجەپ چىشىمغا تەگدىڭڭا سەن، 16 ياشقا كىرە كىرمەي نەدىكى يالاڭتۆش قەلەندەرنىڭ كەينىدىن سۇكۇلداپ يۇرۇپ، ما مەھەللىدە داداڭ ئىككىمىزنىڭ يۈزىنىمۇ قويمىدىڭ، يەنىمۇ قىلىدىغان ئىشىڭ بارمۇ سېنىڭ ھە؟ ھەرقاچان ھېلىقى قەلەندەر شۇنداق دېگەندۇ ساڭا، ماڭ يۇگۇ، كۆزۇمدىن يۈتۈپ، ئا ياتاق ئۆيۈڭگە كىرىپ كەت، ھېلى بىكار بىريەرلىرىڭنى چىمداپ ئۇزۋالماي يەنە_دېدى ئاپام ۋارقىراپ. _جىنىم ئاپا...... _ماڭ دەيمەن، يەنە ئەزۋەيلەيدىغان بولساڭ، پاچىقىڭنى چىقىپ، ئالدىڭغا نان ياشلاپ بىرىپ باقماي سېىنى. مەن ئۆمىدسىزلەندىم. يىغلىدىم، قاخشىدىم. بىراق تىل ئاھانەتتىن باشقىغا ئېرىشەلمىدىم. دادام بىلەن ئاپام مېنى ئوقۇشقا ماڭدۇرغىچە ھەتتا سىرتقىمۇ چىقارمىدى. ئاۋغۇست ئايلىرىنىڭ ئاخىرى دادام مېنى ئۆزى ئاپىرىپ قويغىلى ماڭدى. يولغا چىقتۇق. بىراق سادىق بىلەن شۇ قېتىم ئۆستەڭ بويىدا كۆرۈشكەنچە خۇشمۇ دېيەلمەي ئۇرۇمچىگە يېتىپ كەلدىم. يول بويى دادامدىن يۇشۇرۇن كۆز يېشى قىلىپ ماڭدىم. ئۇرۇمچىگە كىلىپ، ئاۋال ئۈچ تاشتىكى تاغامنىڭ ئۆيىگە چۈشتۇق. تاغامنىڭ قىزى مەن بىلەن دىمەتلىك بولغاچقا كۆڭلۇم خېلى خۇش بولۇپ قالدى. بىراق سادىقنى بىر مىنۇتمۇ ئېسىمدىن چىقىرالمىدىم. سادىقنىڭ مىسكىن، غىرىبانە تۇرقى بىر مىنۇتمۇ كۆز ئالدىمدىن كەتمىدى. ئۇنىۋېرستېت دەرۋازىسىدىن كىرىشىگە ئۇدۇلدىلا كۆزگە چىلىقىدىغان ھەيۋەتلىك مەكتەپ كۇتۇپخانىسىنىڭ ئالدىدىكى ھۆپپىدە ئېچىلىپ كەتكەن گۈللەرنى، ئىككى تەرەپتىكى دەرەخزارلىقنى، مەكتەپكە كىرىپ، چىقىۋاتقان چىرايلىق كىيىنگەن ياشلارنى كۆرۈپ كۆڭلۇم ۋاللىدە ئىچىلىپ قالغاندەك بولدى. تاغامنىڭ ياردىمىدە تىزىمغا ئالدۇرۇپ بولدۇم. قىزلار بىناسىنىڭ 4-قەۋىتىدىكى 408-ياتاققا كىردىم. قىزلار ھە دەپ نەرسە-كېرەكلىرىنى رەتلەۋاتقان ئىكەن. ئۇلار مېنى كۆرۈپ تىنىچلىق سۇراپ، قىزغىن قارشى ئالدى ھەمدە پەستىكى بىكار تۇرغان بىر كارۋاتنى ماڭا رەتلىشىپ بەردى. مەن يۇتقان، كۆرپىلىرىمنى چىرايلىق جايلاپ بولغاندىن كېيىن، مەكتەپ دەرۋازىسى ئالدىدىكى گۈللۈكتە تاغام، دادام بىلەن رەسىمگە چۈشتۇم، ئاندىن تاغامنىڭ ئۆيىگە قايتتىم. چۈشتىن كىيىن تاغام يەنە مەن بىلەن بىرگە مەكتەپكە كەلدى. چۈنكى چۈشتىن كىيىن سىنىپقا يىغىلماقچى ئىدۇق. مەن 82-يىللىق 4-سىنىپقا بۆلۈنگەن ئىدىم. مەن تاغامنىڭ يىتەكلىشى بىلەن قىزىل بىنانىڭ 3-قەۋىتتىگە چىقتىم. تاغامنىڭ كۆرسىتىپ قويىشى بىلەن سىنىپقا كىردىم. ھەريەردىن كەلگەن بالىلار بىلەن سىنىپ لىققىدە توشقان ئىدى. مەنمۇ بوش ئورۇندىن بىرسىگە كىلىپ ئولتۇردۇم. ئەنە شۇ كۈندىن ئىتىبارەن ئۇنۋىرىست ھاياتىم باشلاندى. جۇشقۇن، كۆڭۈللۈك ئۇنىۋېرستېت ھاياتىنى بېشىمدىن كەچۇرۋاتقان بۇ خۇشاللىق كۈنلەردە ئەسلىدە خۇشال بولۇشقا تىگىشلىك بولساممۇ، بىراق خۇشال بولالمايتتىم. سادىق زادىلا كۆز ئالدىمدىن كەتمەيتتى. ئۇنى تولا خىيال قىلىپ ساراڭ بولايلا دېگەن ئىدىم. خەت يازاي دىسەم قايسى ئادىرىسقا يازىمەن؟ ئادىرىس ئېنىق بولمىغاچقا خەتمۇ يازالمايتتىم. سېغىنىشلىرىمنى باسقىدەك ھېچ بىر ئامالىم يوق ئىدى. ئۆتىلىۋاتقان خەنزۇ تىلى دەرسلىرى زادىلا كالامغا چۈشمەيتتى. تاغامنىڭ قىزى ھەر يەكشەنبە دەم ئىلىش كۈنىمىزدە مېنى دۇڭ كۆۋرۇك چوڭ بازىرىغا، خەلق باغچىسىغا باشلاپ بارسىمۇ ھىچ بىر كۆڭلۇم ئىچىلمايتتى. ئۈچ ئاي ئازاپ، سىغىنىش ئىچىدە ئۆتتى. بىر كۈنى كەچلىك تاماقنى يەپ بولۇپ ياتاقتا خىيال سۇرۇپ ياتسام، ياتاق ئىشىكى چىكىلىپ سىرتتىن بىر قىزنىڭ <رەناگۈل دىگەن قىز بارما؟ سىرتتا بىرسى چاقىرىدۇ> دېگەن ئاۋازىنى ئاڭلىدىم. مەن كۆڭلۈمدە <كىمدۇ بۇ، ئادەمنى بىزار قىلىپ> دەپ ئويلىدىم-دە، ئىرىنچەكلىك بىلەن ئورنۇمدىن تۇرۇپ پەسكە چۈشۈپ، بىنا ئىشىكىدىن چىقىپ، بېشىمنى كۆتۇرۇپ كۆزلىرىمگە ئىشەنمەي داڭ قىتىپ تۇرۇپلا قالدىم. ئالدىمدا سادىق تۇراتتى. مەن خىجىل بولۇش دېگەنلەرنىمۇ بىر ياققا قايرىپ قويۇپ، ئۇنىڭ باغرىغا ئۆزەمنى ئاتتىم. يىغىدىن ھېچ تۇختايدىغاندەك قىلمايتتىم. سادىق مېنى قانچە بەزلىگەنچە شۇنچە ئىزىلىپ يىغلايتتىم. _بولدى، يىغلىماڭ. قاراڭ مانا مەن كەلدىمغۇ،_دېدى سادىق مېنى بەزلىگەچ ھاياجان بىلەن. بىز بىللە مەكتەپ ئىچىدىكى كادىرلار ئاشخانسىغا كىردۇق. چۈنكى بۇ يەرنىڭ تامىقى باشقا ئاشخانىلاردىن ياخشى ئىدى. _توۋا، سىزنى قايسى شامال ئۇچۇرۇپ كەلدى؟ قانداق بولۇپ كىلىپ قالدىڭىز؟ _دېدىم مەن ھاياجان ۋە چەكسىز سېغىنىش ئىلكىدە ئۆزەمنى تۇتىۋالالماي ئۇنىڭ قوللىرىنى ئالقانلىرىمغا ئېلىپ. _مەن كەتمەيدىغانغا كەلدىم. يۇرتتا يەرلىرىمىزمۇ بولمىغاندىكىن ئىشلەي دىسەم تۇزۇكىرەك بىر ئىش تاپالمىدىم، شۇڭا ھېلىقى بىزنىڭ خۇشنىمىز مۇھەممەتنىڭ مەسلىھەتى بىلەن بۇ يەرگە ئىشلىگىلى كەلدىم. _قايسى مۇھەممەت؟ _ۋاي ھېلىقى بىر ۋاقىتتا سىزگە سۇمكا ئەكىلىپ بەرگەن مۇھەممەتچۇ. _ھە، نەدە ئىشلەيدىغان بولدىڭىز؟ _ئەردۇچۇدىكى سىچاڭدا بىر كاۋاپچى ئۇستامغا كاۋاپ زىقلاپ بىرىدىغان بولدۇم. ئۇ ماڭا ئايدا ئىككى يۈز كوي بەرگەندىن سىرت ياتاق، تاماقنى كۆتىرىدىغان بولدى. _ھەجەپ ياخشى بوپتۇ، ئەمدى پات-پات كۆرىشەلەيدىغان بولدۇق،_دېدىم مەن كىچىك بالىدەك سەكرەپ. بىز شۇنداق قىلىپ پات-پات كۆرۇشۇپ تۇرىدىغان بولدۇق. مانا ئەمدى مەكتەپ ھاياتى ماڭا باشقىچە كۆڭۈللۈك بىلىنەتتى. دەرسلەردىمۇ خېلىلا ئىلگىرلەپ قالغان ئىدىم. مەن ھەر يەكشەنبىنىڭ كىلىشىنى تۆت كۆزۇم بىلەن كۈتەتتىم. يەكشەنبە كىلىشى بىلەن تاغامغا ئۇنى-بۇنى دەپ بانا كۆرسىتىپ ئۇلارنىڭكىگە بارماي، ئۇدۇل سادىقنىڭ يىنىغا يۇگىرەيتىم. بىر كۈن كەچكىچە سادىقنىڭ يىنىدا كاۋاپ زىقلىشىپ، بىرگە تاماق يەپ، كەچتە كۆزلىرىمىز قىيىشمىغان ھالدا ئايرىلاتتۇق. يەنە يەكشەنبە يېتىپ كەلدى، ئۆزەمنى چىرايلىق تۈزەشتۇردۇم. _رەنا، مۇشۇ كۈندە چىرايلىق ياسىنىپ، ھەر يەكشەنبە چىقىپ كېتىدىغان بولۇپ قالدىڭىزغۇ،_دېدى ياتاقداشلىرىم ماڭا ھەم قىزىقىش ھەم گۇمانى قاراشتا قاراپ. _سېلەرگە كېيىن دەپ بېرەي ھە،_دېدىم مەن ۋىللىدە قىزىرىپ. مەن ياتاقتىن دەرھال چىقىپ كەتتىم. دۇڭ كۆۋرۇك چوڭ بازىرىغا كىرىپ، مىۋە-چىۋە، كىيىم-كېچەك سېتىلىدىغان ئورۇندىن ئۆتۇپ، يىمەك-ئىچمەك سېتىلىدىغان جايدا خىرىدارلار ئۈچۈن قىزغىن مۇلازىمەت قىلىۋاتقان سادىقنىڭ يېىنىغا كەلدىم. بىز ئادىتىمىز بويىچە كۆڭۈللۈك پاراڭلىشىپ ھە دەپ كاۋاپ زىقلاۋاتاتتۇق. _ۋاي توۋا، مەن كىمنى كۆرىۋاتىمەن، ۋاي رەنا، بۇ يەردە نېمە قىلىپ ئولتىرىسىز؟ مەن بېشىمنى كۆتۇرۇپ، ئالدىمدە ماڭا ھەيرانلىق بىلەن تىكىلىپ تۇرغان نەۋرە سىڭلىمنى_تاغامنىڭ قىزىنى كۆرۈپ چۆچۇپ كەتتىم. شۇنداقتىمۇ دەرھال ئۆزەمنى ئوڭشاپ سىڭلىمغا سادىقنى قىزغىنلىق بىلەن تۇنۇشتۇردۇم. سىڭلىمنىڭ زورلىشى بىلەن سادىققا خۇش دەپ مەكتەپكە قايتتىم. مەكتەپكە قايتىش يولىدا سىڭلىمنىڭ زورلاپ تۇرۋىلىشى ۋە مەخپىيەتلىكنى ساقلايدىغانغا ۋەدە بىرىپ تۇرۋىلىشى بىلەن سادىق ئىككىمىزنىڭ ئىشىنى ئۇنىڭغا ھاياجان بىلەن سۆزلەپ بەردىم. كۆڭلۇمدە سىڭلىمنى چۇقۇم مەخپىيەتلىكنى ساقلايدۇ دەپ ئويلىدىم. چۈنكى ئۇنىڭمۇ ماڭا دەپ بىرىشىچە ئوغۇل دۇستتى بار ئىدى. شۇڭا ئۇنى مۇھاببەتنى چۈشىنىدۇ دەپ ئويلايتتىم. ئەپسۇس، بۇ خۇشاللىق ئۇزۇنغا بارمىدى. سىڭلىم مەن دەپ بەرگەن ھەممە ئىشنى تاغامغا سۆزلەپ بەرگەن ئىدى. تاغام مېنى مەكتەپكە ئىزدەپ كېلىپ، ئۆيگە ئېلىپ كەتتى. _قاراڭ سىزنىڭ قىلىپ يۈرگەن ئىشىڭىزنى، ئاكاملار نېمە كويدا، سىز نېمە كويدا، سىز تېخى كىچىك تۇرسىڭىز، نەدىكى بىر يۇندىپۇرۇچنىڭ ئارقىدا نېمە بار سىزگە،_دېدى تاغام تۇنجى قېتىم ماڭا ئاچچىقلاپ. _تاغا، ئۇنداق دەپ كەتمەڭ، ئۇ نامرات بولغان بىلەن..... _قويۇڭ ئۇنداق گېپىڭىزنى، ھوشىڭىزنى يىغىپ، ئوقىشىڭىزنى ئوبدان ئوقۇڭ. ئەمدى ئۇنىڭ بىلەن كۆرۈشكۇچى بولماڭ،_دېدى تاغام گېپىمنى بۆلۇپ. مەن يەنە ھېچنېمە دېيەلمىدىم. ئارىدىن ھەپتە ئۆتمەي تاغام ئارقىلىق بۇ يەردىكى ئىشتىن دادام، ئاپام خەۋەردار بولغان ئىدى. دادام بىلەن ئاپاممۇ ئۇرۇمچىگە يېتىپ كەلدى. ئۇلارنىڭ ئەلپازى بەكمۇ يامان ئىدى. ماڭا گەپ قىلىدىغانغا رەغدىمۇ يوق ئىدى. ئۇلار نېمە ئىشقىدۇر بىر ئىشلارغا پالاقشىپ ئالدىراش يۇرەتتى. ماڭا ئەھۋال چاتاقتەكلا بىلىنەتتى. شۇڭا بىر كۈنى چۈشتىن كېيىن مۇئەللىمدىن مىجەزىم يوق دەپ سوراپ ئۇدۇل سادىقنىڭ قىشىغا باردىم. _تاغا، سادىق كۆرۈنمەيدىغۇ؟_دەپ سورىدىم ئۇستامدىن. _قايسى نا ئىنساپنىڭ قىلغان ئىشىدۇ بۇ، ئەتىگەندە ئۇ ئىشقىمۇ چىقمىدى، نېمە بولغاندۇ دەپ ياتاققا كىرسەم، بىچارە بالىنى ئۇرۇپ، يۈز-كۆزلىرىنى كۆكەرتىپ، قوللىنى سۇندۇرۋىتىپتۇ، دۇختۇرخانىغا ئەچىقىپ تاڭدۇرۇپ چىقتىم. ھازىر ياتاقتا دەم ئېلىۋاتىدۇ،_دېدى ئۇستام. يۈرىكىم بەكمۇ ئاغرىپ كەتتى. ئۇچقاندەك ياتاققا كىردىم. راست دېگەندەك ئۇنىڭ يۈز-كۆزلىرى كۆكىرىپ كەتكەن، بىر قولى تارشا بىلەن چىڭ تىڭىلغان ئىدى. مەن بىر قاراپلا سادىقنىڭ بىرسىدىن قاتتىق تاياق يىگىنىنى پەرەز قىلدىم. مەن يىغلاپ تۇرۇپ ھەرقانچە سورىغان بولساممۇ ئۇ ھىچنېمە دېگىلى ئۇنىمىدى. _سادىق، مەن دادام، ئاپام قايتىپ، تاغامنىڭ غەزىپى سەل بېسىلغىچە كەلمەي تۇراي، بىراق سىز بىلەن ئالاقىلاشماي تۇرۇشقا چىدىمايمان، شۇڭا ماڭا ئىنىق بىر ئادىرىس دەپ بەرسىڭىز، خەت بىلەن ئالاقىلىشىپ تۇرايلى، _دېدىم مەن سادىقنىڭ تۇرقىغا قاراپ ياش تۆكۇپ تۇرۇپ. سادىق ماڭا ھېلىقى مۇھەممەتنىڭ ئادىرىسىنى دەپ بەردى. مەن جىددىيلىشىپ تۇرغاچقا ئانچە ئۇزۇن تۇرالمايلا سادىق بىلەن خۇشلىشىشقا مەجبۇر بولدۇم. ئارىدىن ئىككى ھەپتە ئۆتۈپ دادام بىلەن ئاپام مېنى يۇرتقا ئىلىپ كەتمەكچى بولدى. مەن ئوقۇيمەن دەپ ھەرقانچە يىغلىغان بولساممۇ بىراق ھەممىسى بىكار بولدى. چۈنكى ئۇلار ئاللىقاچان يول مېڭىپ مېنى مەكتەپتىن چېكىندۇرۇش رەسمىيتىنى بىجىرىپ بولغان ئىدى. ئەمدى ھەرقانچە قىلساممۇ مەكتەپتە قىلىپ ئوقىيالمايتتىم. ئۇلار مېنى مەجبۇرى يۇرتقا قايتۇرۇپ كەلدى. سادىق بىلەن يەنە خۇشلىشالمىدىم. ئېغىر ئازاپ يۈرىكىمنى مۇجىدى، مەن يىقىلدىم. ھەپتىگىچە ئاغىرىپ، ئورۇن تۇتۇپ يىتىپ قالدىم. كىچىكىمدىن دادام، ئاپام مېنى بىر قىز دەپ نېمە دېسەم شۇنى قىلىپ بىرىپ، ئەتىۋارلاپ چوڭ قىلىنغان مەن، مانا ئەمدى دادام بىلەن ئاپامنىڭ گەپ قىلىپ، كۆڭلۇمنى ياساپ قويۇشقىمۇ ئەرزىمەيۋاتاتتىم. بۇ ئەھۋال مېنى تېخىممۇ ئازاپلايتتى. نە تاماق، نە سۇ گېلىمدىن ئۆتمەيتتى. سادىقنىڭ بىتاپ ھالدىكى تۇرقى مىنۇت، سىكىنۇت كۆز ئالدىمدىن كەتمەيتتى. شۇ ياتقانچە ئۈچ ھەپتە يېتىپ، ئاستا-ئاستا ياخشى بولۇشقا باشلىدىم. بىراق كۆلۇم بەك سۇنۇق بولغاچقا ئۆيدىن تالاغا چىققىم كەلمەيتتى. بىر كۈنى دەرىزىدىن سىرتقا قاراپ پۇتۇن ھويلىنى ئاپئاق قار قاپلىغانلىقىنى كۆرۈپ، سىرتقا شۇنداق چىققىم كەلدى. ھۇجۇرامدىن چىقىۋىتىپ دادامنىڭ ئاپامغا <كۆرۈشتۇم، ئۇلارمۇ بىز بىلەن قۇدا بولۇشقا قوشۇلدى، ئەمدى سەن توينىڭ تەيارلىقىنى قىلغاچ تۇر، بىر ئايغا قالماي بۇ توينى قىلۋەتمىسەك بولمايدۇ، ئېسىڭدە بولسۇن، ھەممە تەيارلىقنى ئوبدان قىل، پۇل-پىچەككە كەلگەندە چىڭلىق قىلما، قانچىلىك پۇل كەتسە مەيلى، توينى ھاشىم باينىڭ قىزىنىڭ تويىغا لايىق ھەشەمەتلىك قىلمىساق بولمايدۇ> دەۋاتقىنىنى ئاڭلاپ، خۇددىي بىرسى پىقىرتىپ تاشلىۋەتكەندەك بولغىنىمنى بىلىمەن. بىر ۋاقىتتا كۆزۈمنى ئاچسام دادام بىلەن ئاپام بېشىمدا قاراپ تۇرۇپتۇ. مەن تۆر ئۆيدە ياتاتتىم. قارىغاندا ھوشۇمدىن كەتكەندەك قىلاتتىم. روھىم چىقىپ كەتكەندەك بولۇپ تۇرۇسقا قاراپ ياتاتتىم. كالام قوپقۇرۇق. ھاياتتىن تويغاندەك بولدۇم. ئىچى-ئىچىمگە پاتمىغان ئازاپلىرىم بىراقلا پارتىلاپ، ئۆزەمنى تۇتىۋالالماي ھۆركىرەپ يىغلاپ كەتتىم. قانچىلىك يىغلىدىم بىلمەيمەن، ئاۋازلىرىممۇ پۇتۇپ كىتىپتۇ. ئارىدىن ئىككى كۈن ئۆتۈپ سادىققا ئوغۇرلىقچە خەت يېزىپ، تېز قايتىپ كىلىشىنى ئىيتىپ، خەتنى پۇچتىدىن سېلىۋەتتىم. سادىقنىڭ تېزىراق كىلىشىنى تاقەتسىزلىك بىلەن كۈتتۇم. ئۇ ئاخىرى قايتىپ كەلدى. بىز ئوغۇرىلىقچە كۆرۈشتۇق. مەن يىغلاپ تۇرۇپ بولغان ئىشلارنى سۆزلەپ بەردىم. كىم بىلسۇن قايسى بىر ئالاقاغا بىزنىڭ بۇ قېتىمقى كۆرىشىشىمىزنىمۇ دادام، ئاپامغا دەپ بولغان ئىدى. شۇڭا ئۇلار مېنى ئۆيگە سولاپ قويۇپ سىرتقا چىققىلىمۇ قويمىدى. مەن ئۆلىۋىلىش نىيىتىگىمۇ كەلدىم، بىراق سادىق ئۈچۈن يەنە ياشاش نىيىتىدىن ۋاز كىچەلمىدىم. _ئەسالامۇ ئەلەيكۇم، سادەتخان ئاپا،_دېدى بىرەيلەن سىرتتا. ئۇنىڭ ئاۋازىدىنلا دۇستۇم گۈلنۇر ئىكەنلىكىنى بىلىۋالدىم. ئۇ مېنى سوراپ يېنىمغا كىردى. مەن گۈلنۇرغا ئېسىلىپ بىردەك يېغلىدىم. گۈلنۇر ماڭا بىر پارچە خەت بېرىپ چىقىپ كەتتى. خەتنى سادىق يازغان ئىدى. ئۇ خىتىدە < ئەگەر سىز مېنى ھەقىقەتەن چىن يۈرىكىڭىزدىن ياخشى كۆرىدىغان بولسىڭىز بۈگۈن كەچتە بىر ئامال قىلىپ ناھايىلىك پۇچتىخانىنىڭ يېنىغا كىلىڭ، مەن سىزنى يىراقلارغا ئېلىپ كەتمەكچى> دەپ يازغان ئىدى. مەن ئىككىلەندىم. بىراق ئۆزەم كۆرۈپمۇ باقمىغان بىرسىگە زادىلا ياتلىق بولغىم يوق ئىدى. شۇڭا قايتا-قايتا ئويلىنىپ ئاخىرى سادىق بىلەن كىتىشنى قارار قىلدىم. كۆلۈمدە <ھازىر ئاپام بىلەن دادام سادىقنى گاداي كۆرۈپ زادىلا قوبۇل قىلمايدۇ، شۇڭا ھازىرچە كېتىپ، تىرىشىپ ئىشلەپ، كۈنلىرىمىز ياخشى بولغاندا دادام، ئاپامنىڭ ئالدىغا كېلىپ ئەپۇ سورىساق چوقۇم كەچۇرىدۇ> دەپ ئويلۇدۇم. ئالدىرماي ئولتۇرۇپ دادام، ئاپامغا خەت يازدىم. كەچ كىرىپ ئارقا باغنىڭ تىمىدىن ئارتىلىپ چۈشۈپ يۈگۈرۈپ دېگۇدەك مىڭىپ پۇچتىخانىنىڭ ئالدىغا كەلدىم. دېگەندەك سادىق مېنى ئىنتىزارلىق بىلەن ساقلاپ تۇراتتى. بىز دۆلەت تاش يولىغا چىقىپ ماشىنا ساقلىدۇق. ئاخىرى بىر يۈك ماشىنىسى بىزنى ئېلىۋالدى. بىز تۆت كىچە قونۇپ يول يۇرۇپ، شمالىي شىنجاڭنىڭ بىر ناھايىسىگە يېتىپ كەلدۇق. ئىزدەپ سوراپ يۇرۇپ ناھايە بازىرىغا يېقىن بولغان بىر مەھەللىدىن ئىككى ئېغىزلىق ئۆي تاپتۇق. سادىق شۇ جايدىكى كىشىلەردىن ئۇقۇشۇپ بىر موللامنى تىپىپ نىكاھىمىزنى قىلدۇردى. بىز ئەمدى ھەقىقىي ئەر-ئاياللاردىن بولغان ئىدۇق. بىز ئەنە شۇندىن تارتىپ شۇ يەردە ماكانلىشىپ قالدۇق. ھەر ئىككىلىمىز بىر ئاشخانىدا ئىشلىدۇق. كىرىمىمىز ئىككىمىزنىڭ تۇرمۇشىغا بىمالال يىتەتتى. بىز جاپالىق تۇرمۇش كەچۇرۋاتقان بولساقمۇ ئەمما مەن ناھايىتى خۇشال ئىدىم. ئۆزەمنى بۇ دۇنيادىكى ئەڭ بەختلىك ئادەم دەپ ھېس قىلاتتىم. بىراق سادىق نېمىشقىدۇر بۇ يەرگە كەلگەندىن تارتىپ ماڭا بۇرۇنقىدەك قىزغىن ئەمەس ئىدى. قىلىۋاتقان ئىشىمىز سەل ئېغىر بولغاچقا ئەلۋەتتە ئۇ چارچاپ قالىدۇ-دە. شۇڭا مەن ئىمكانىيتىمنىڭ بارىچە ئۇنىڭ كۆڭلىنى كۆتىرىشكە تىرىشاتتىم. مەن بىر ئورىغا يىقىلدىم، ئورىغا چۈشكەنچە ئۇ ئورا شۇنچە چۇڭقۇرلىشىپ ئاستىغا يېتىپ بولالمايۋاتاتىم. قورقۇپ قوللىرىمنى سوزۇپ <دادا، ئاپا مېنى چىقىرىۋىلىڭلار> دەپ تۇۋلىدىم. بىراق ئۇلار مەندىن بارغانچە يىراقلىشىپ كەتتى. مەن چۆچۈپ ئويغاندىم. پۇتۇن بەدەنلىرىمنى قارا تەر قاپلاپ كەتكەن ئىدى. ئورنىمدىن تۇرۇپ يىغلاپ كەتتىم. _نېمە بولدى بۇ كېچىدە؟_دېدى سادىق سەل خاپا بولۇپ. _دادام بىلەن ئاپامنى چۈشەپ قاپتىمەن، ئۇلار مەندىن بەكمۇ يىراقلىشىپ كىتىپتىمىش،_دېدىم مەن ئىسەدەپ تۇرۇپ. _سېغىنغان بولساڭ كەت،_دېدى سادىق زەردە بىلەن. مەن خۇددىي توڭ غۇرا يەۋالغاندەك ئىچىم ئاچچىق بولدى. ئۇنىڭ قوپاللىقى كۆڭلۈمگە كېلىپ يۇتقاننى بېشىمغا پۇركەپ بۇقۇلداپ يىغلاپ كەتتىم. ھەش-پەش دېگۇچە مەن ئېغىر بوي بولۇپ قالدىم. قۇرسىقىم كۈندىن-كۈنگە يۇغىناشقا باشلىغان ئىدى. پات-پات قورسىقىمنى پەخىرلىنىش ئىچىدە سىلاپ قوياتتىم. قورسىقىم تازا يۇغانغاندا ئاشخانىدىكى قاچىنى يۇيىشىم قولايسىز بولىۋاتاتتى. لىكىن مەن تاكى كۆزۈم يۇرىغىچە ئاشخانىدىكى ئىشىمنى تاشلىمىدىم. 1983-يىلى 12-ئاينىڭ 24-كۈنى، ھاۋا بەكمۇ سۇغۇق ئىدى. مەن ئۆيىمدە يەڭگىدىم. بالام قىز ئىدى. مەن ئانا بولدۇم. دۇنيادە مەندىن بەختلىك ئادەم بولمىسا كېرەك. قىرقىم تۇشۇپ ئۆيدە بالىغا قارىدىم. سادىق يەنىلا جاپالىق ئىشلەۋاتاتتى. ئۇنىڭ ئىشى كۆپ بولغاچقىمۇ ئەيتاۋۇت پات-پاتلا ئۆيگە قايتماس بولۋالغان ئىدى. مەن كەچلىرى قۇرۇقساممۇ بىراق سادىقتىن ئازراقمۇ گۇمان قىلمايتتىم. بىر كۈنى بالىغا شىكەر سېتىۋالغىلى بازار ئارلاۋىتىپ، ناھايە بازىرىدىكى ئەڭ ئاۋات ئاشخانىدا سادىقنى بىر چىرايلىق چوكان بىلەن تاماق يەپ ئولتۇرغان ھالەتتە كۆردۇم. يۈرىكىم ئاغىزىمغا قاپلىشىپ قالغاندەك بولۇپ دەرھال ئۆيگە قايتتىم. بىراق قولۇم زادىلا ئىشقا بارمايتتى. شۇنداقتىمۇ ئۆز-ئۆزۇمگە <ئۇ ئۇنداق قىلمايدۇ، مېنى شۇنچە يەردىن ئىلىپ قىچىپ كىلىپ، ماڭا يۈزسىزلىك قىلارمۇ؟ ئۇ ئايال بەلكىم بىرەر خىرىداردۇر> دەپ تەسەللى بەردىم. كۆڭلۇم سەل تىنغاندەك بولدى. بىراق سادىق شۇ ئۆيگە قايتمىغانچە تۇپتۇغرا ئىككى ھەپتە قايتمىدى. مەن بەكمۇ ئەنسىرىدىم. ئەنسىرىشىم ئۇرۇنسىز بولۇپ، ئۇ ئاخىرى قايتىپ كەلدى. مەن يۈگۈرۈپ دېگىدەك ئۇنىڭ ئامراق تامىقىنى ئەتتىم. بىز تاماق يەپ بولۇپ بىر ئېغىزمۇ گەپ قىلىشماي ئۇخلاپ قالدۇق. سەھەردە چۆچۈپ ئويغىنىپ، ئورنۇمدىن تۇردۇم. سادىق يوق ئىدى. مەن يۈرىكىم ئاققاندەك بولۇپ سىرتقا چىقتىم. بىراق ئۇ يوق ئىدى. ئۆيگە قايتىپ كىرىپ چاي قاينىتىش ئۈچۈن تاماق ئۇستىلى يىنىدىكى چەينەكنى ئالماقچى بولۇپ، ئۇستەل ئۇستىدىكى خەتكە كۆزۇم چۈشۇپ، يۈرىكىم قارتلا قىلىپ قالدى. ئۇ خەتتە مۇنداق دېگەن ئىدى. <رەنا، مېنى كەچۇر، مەن كەتتىم. ئەمدى قايتىپ كەلمەيمەن. داداڭ بىلەن ئاپاڭ ئۇرۇمچىدە ئادەم ياللاپ، مېنى ئۇرۇپ ياتقۇزۇپلا قويماي يەنە مېنى قاتتىق ھاقارەت قىلدى. ئۇلارنىڭ ھاقارەتلىرىنى كۆڭلۇمدىن چىقىرالماي تۇرسام، يۇرتقا قايتقاندىن كېيىن داداڭ يەنە ئۆيىمىزگە كېلىپ، بىر ئەركىشى تۇرۇپ ئاجىز ئاپامنى نەچچە كاچات ئۇچۇپ، كۆتۇرۇپ قوپقىسىز ھاقارەت قىلدى. تۇغرا بىز قەلەندەر، يالاڭتۆش تۇرساق. شۇڭا مەن سېنى بىچارە ئاپامنى تاشلاپ ئىلىپ قاچتىم. بىراق ئاپاڭ ئاپامغا زادىلا ئارام بەرمەي بىچارە ئاپامنىڭ بېشىغا چىقىپتۇ. ئىككى ئىنىم قارا يىتىم بولۇپ قاپتۇ. مەن بۇ نەپرەتكە تولغان قەلبىم بىلەن ساڭا قاراپ ياشىيالمايمەن. ھە راست، ھېلىقى كۈنى سەن كۆرگەن ئايال مەن بىلەن كەتتى. ئانا، بالا ئىككىڭلارغا ئازراق پۇل قويۇپ قويدۇم. سادىقتىن دەپ بىل> مەن خەتنى كۆرۈپ مىڭ يەرلىرىمدىن تۆكۇلۇپ يىغلىدىم. ئۆز-ئۆزەمنى كاچاتلايتتىم. ئۆزەمنى زادىلا تۇتۋالالمايتتىم. بۇ ياقا يۇرتتا يەتتە ئايلىق بولغان بالام بىلەن قانداقمۇ قىلارمەن، يا يۇرتقا قايتقىدەك يۇزۇم بولمىسا. يىغلىدىم، قاقشىدىم. مەن كۈتتۇم. ئىككى ئاي ئۆتۈپ كەتكەن بولسىمۇ سادىق قايتىپ كەلمىدى. سادىق قويۇپ قويغان ئازغىنا پۇلمۇ تۇگىدى. ئۆيدە يىگىدەك نەرسىمۇ قالمىغان ئىدى. ئامالسىز قىزىمنى كۆتۇرىۋىلىپ نەچچە يەردىن ئىش ئىزدىدىم، بىراق كىچىك بالامنى كۆرۈپ مېنى ھېچكىم ئىشلىتىشنى خالىمىدى. بالىنى مەھەلىدىكى بىرەسىگە قارىتىشنى ئويلىدىم. بىراق ئۇلارنىڭ ماڭا قارارغا كۆزى يوق ئىدى. چۈنكى مەھەللىدىكى قوشنىلار ئەسلىدىنلا بىزنى ناشايان ئىش قىلغانلار دەپ ئارىغا ئالمەيتتى. بىزنى كۆرسە خۇددىي مەرەزدىن قاچقاندەك قاچاتتى. يۈزىمىزىدىن يۈزىمىزگە تىللايتتى. كۆز كىرىپ قالغاچقا ھاۋا سوغۇق ئىدى. كۈنلىرىم بارغانچە تەستە ئۆتىۋاتاتتى. بالامنى كۆتۇرۇپ بارمىغان يىرىم قالمىدى. ئۆزەممۇ بىر ئۇستىخان، بىر تېرە بولۇپ قالدىم. بالاممۇ مەندىن تۇزۇكرەك سۇت چىقمىغاچقا ئورۇقلاپ كېتىۋاتاتتى. ھېچ يەردىن ئىش تاپالماي ھېرىپ ئۆيگە كېلىپ نان سېلىنغان داسقا قارىدىم. ئۆيدە پەقەت قىتىپ كەتكەن ئىككىلا نان قالغان ئىدى. ئۆيدىن چىقىپ كەتكىنىمگە تۇنجى قېتىم پۇشايمان قىلىپ، ئۆز-ئۆزەمنى كاچاتكاپ ئۈن قويۇپ يىغلىۋەتتىم. ئىككى ناننى ئالتە كۈن ئاز-ئازدىن سۇقۇپ، چايغا چىلاپ يەپ، ئەڭ ئاخىرقى يىمەكلىكمۇ تامامەن تۇگىدى. ئەمدى قوشنىلاردىن ياردەم سورىماي ئامالىم يوق ئىدى. _ھەمرا ھەدە، ماڭا ياردەم قىلىپ يىگىرمە كوي بېرىپ تۇرغان بولسىلا، ئىش تىپىپ ئىشلەپ ۋاقتىدا بېرىۋىتەتتىم،_دېدىم مەن يىغلامسىراپ. _ھويت خىنىم، مۇشۇنداق كۈنگە قىلىشنى بىلمىگەنما، چىقسىلا ماڭسىلا ئۆيۇمنى دومىلە باستۇرماي. قوشنامنىڭ ئاچچىق سۆزلىرى جىنىمدىن ئۆتۈپ كەتتى. ئۆيدىكى نەرسىللىرىمنى ئۆي ئىجارىسىگە ھېساب قويۇپ قويۇپ، قىزىمنى ئېلىپ ئۆيدىن چىقىپ كەتتىم. ئەمدى سەرگەردانلىق ھاياتىم باشلانغان ئىدى. ئەمدىكى بىردىن-بىر يول تىلەمچىلىك قىلىش ئىدى. نەچچە ئۆينىڭ ئالدىغا كەلدىم، ئەمما ئىشىك چىكەلمىدىم. ئىككى كۈن ئاچ قورساق يۇرۇپ، ھۇشسىزلىنىپ يىقىلدىم. كۆزلىرىمنى تەستە ئاچتىم. ناتۇنۇش ئۆي، ناتۇنۇش چىراي. چاچلىرى ئاقارغان، كۆزلىرىدىن مېھرىبارلىق چىقىپ تۇرىدىغان ئاتمىش ياشلارنىڭ قارىسىنى ئالغان بىر مۇماي ماڭا تەلمۇرۇپ قاراپ تۇراتتى. _ئۇھ، خۇدا، ھەنىم بولسا كۆزىڭىزنى ئاچتىڭىز قىزىم،_دېدى موماي. كۆز جىيەكلىرىمدىن تاراملاپ ياش قويۇلۇپ كەتتى. <كۆزدىن ئايرىغان خۇدا، ھاسىسىدىن ئايرىماپتۇ> دەپ، مەن ئاخىرى بىر ئىللىق ماكانغا ئىرىشكەن ئىدىم. جاھاندا ياخشى ئادەملەر يەنىلا بار ئىدى. مەن بۇ مۇماينىڭ قىزى بولۇپ قالدىم. مۇنداقچە قىلغاندا مەن بىر ئانىغا ئىرىشكەن ئىدىم. بالام كۇندىن كۈنگە چۇڭ بولۋاتاتتى. مەن مۇمامغا بالامنى خاتىرجەم تاشلاپ قويۇپ كەچلىك بازاردا چۈچۈرە ساتتىم. مومام ئارلاپ بازارغا چىقىپ ماڭا ياردەملىشەتتى. مومامنىڭ ياردىمىدە مەن خېلى پۇللۇق بولۇپ قالغان ئىدىم. تۆت يىلدىن كېيىن مەن شۇ پۇللار بىلەن بازارنىڭ ئاۋات يېرىدىن كىچىك بىر ئاشخانا ئىچىۋالدىم. ئاشخانىدا مەخسۇس ئۆي لەڭمىنى چىقىراتتىم. تامىقىمنى بىر يىگەنلە يېنىشلاپ كىلەتتى. خىرىدارلىرىم بارغانچە كۆپىيىشكە باشلىدى. پايدا ئاز بولسىمۇ ئەمما ئاشخانىنىڭ تازلىقىغا، تاماقنىڭ سۈپىتىگە ئىزچىل كاپالەتلىك قىلىپ ماڭدىم. مۇمام مېنىڭ تىرىشچانلىقىمدىن سۆيۈنۈپ قۇشنىلىرىغا مېنى ماقتاپ ئاغىزىدىن چۈشۈرمەيتتى. ھەش-پەش دېگۇچە قىزىممۇ تولۇقسىز ئۇتتۇرىغا چىقتى. ئۇنىڭ ئۇقىشى بەكمۇ ياخشى ئىدى، قىزىم دادىسىنى ئۆلۇپ كەتتى دەپ بىلەتتى. مۇمام دائىم تارتقان كۈنلىرىمنى سۆزلەپ بەرگەچكىمۇ قىزىم بەكمۇ ۋاپادار، كۆيۈمچان چۇڭ بولۋاتاتتى. كىچىك ئاشخانىنى كىڭەيتتىم. ئاشخانىدا ئۇن نەچچە ئادەم ئىشلەيتتى. قىزىم تولۇق ئۆتتۇرىغا چققان يىلى مېھرىبان مۇمام ئالەمدىن ئۆتتى. ئۇنىڭ بۇ يۇرتتا ھېچبىر ئۇرۇق-تۇققىنى يوق ئىدى. مۇمامنىڭ ئاخىرەتلىك ئىشلىرىنى تۇگەتكەندىن كېيىن مەن تېخىممۇ تىرىشىپ ئىشلىدىم. خۇدا مەندەك بىر ئاجىزەنىڭ تىرىشچانلىقىنى بىكار قويمىدى، يىغىلغان پۇللىرىم بىلەن، كام قالغىنىنى بانكىدىن قەرز ئىلىپ، ناھايە بازىرىغا يىقىن بىر يىزىدىن ئوتتۇز مۇ كۆلەمدىكى باغنى سېتىۋىلىپ، قويۇق مىللىي پۇراققا ئىگە قورلۇشلارنى قىلدۇرۇپ، <ئىللىق باھار> ئارامگاھىنى غەلبىلىك ئىچىۋالدىم. بىر ئايال بولغىنىم ئۈچۈن جاپالىرىم بەكمۇ جىق ئىدى. بەزى كۈنلەردە مىجەزىم بولمىسىمۇ ئۆزەمگە غەيرەت بىرىپ تۇرۇپ كىتاتىم. بۇ يەردە ماڭا ھەمدەمدە بولغىدەك بىرەرمۇ تۇققىنىم بولمىغاچقا ھەممە دەرتلەرنى ئۆزەم تارتمىسام بولمايتتى. ئەنە شۇنداق تىرىشچانلىقىم نەتىنجىسىدە بانكىنىڭ قەرزلىرىنى قايتۇرۇپ بولدۇم. تۇرمۇشۇم كۈندىن كۈنگە ياخشىلىنىپ كىتىۋاتاتتى. قىزىمنىمۇ ئالى مەكتەپكە يولغا سالدىم. ئۇ مېنىڭ تەلىۋىم بويىچە ئىقتىزاد كەسپىنى تاللىدى. مەن قىزىم ئالى مەكتەپنى پۇتۇرگىچە ئارامگەھتىن سىرت بىر توخا فىرمىسى، بىر تۇڭلىتىش ئىسكىلاتى سىلىپ ئىشقا كىرىشتۇرۇپ بولغان ئىدىم. ئۆيلىرىمنىمۇ ھەشەمەتلىك قىلىپ سېلىۋالدىم. <نىسان> ماركىلىق كىچىك ماشىنا، بىر يۈك ماشىنىسى سېتىۋالدىم. سادىقتىن شۇنچە نەپرەتلەنسەممۇ بەزىدە كۆڭلۇمدە ئۇنىڭغا رەھمەت دېگىم كىلەتتى. چۈنكى ئۇنىڭ سەۋەبى بىلەن شۇنچە تارتقان ئازاپ، خۇرلىقىم، جاپالىرىم مېنىڭ ئورنىمدىن دەس تۇرىشىمغا سەۋەپ بولغان ئىدى. 2007-يىلى قىزىم ئوقۇشنى غەلبىلىك تاماملاپ قايتىپ كەلدى. مانا ئەمدى مەن ئازراق ئارام تىپىپ قالاتتىم. چۈنكى قىزىممۇ تىرىشچان ئادەم بولغان ئىدى. ئۇ قايتىپ كەلگەندىن كىيىن مەن سۇلياۋ سىۋەت، مىۋە-چىۋە ئورايدىغان تور، قەغەز يەشىك ئىشلەپچىقىرىدىغان زاۋۇت قۇرماقچى بولدۇم. _ئاپا، ھازىرقى ئىگلىكىمىزمۇ يېتىپ ئاشاتتىغۇ، يەنە ئارتۇق جاپا تارتىپ نمېە قىلارمىز،_دېدى قىزىم. _يىلدا توڭلىتىش ئىسكىلاتىغا نۇرغۇن مېۋىلەرنى سالىمىز. بۇنىڭ ئۈچۈن يىراق جايلاردىن سېۋەت، يەشىك، تور يۆتكەشكە تۇغرا كىلىدۇ، ئۇنىڭدىن شارائىت بولغاندىكىن بۇ زاۋۇتنى ئۆزىمىزلا قورساق، ئۆزىمىزمۇ پايدىلىنىمىز، ئەتراپىمىزدىكى باغۋەنلەرمۇ پايدىلىنىدۇ ئەمەسمۇ،_دېدىم مەن چۈشەندۇرۇپ. _يائاللا ئاپا، سىزدىكى ئىقتىزادى كاللا ھە،_دېدى قىزىم ئەركىلەپ. شۇنداق قىلىپ بۇ زاۋۇتنىمۇ ئىشقا كىرىتۇرۋالدۇق. مەن بارلىق باشقۇرۇش خىزمىتىنى قىزىمغا تاپشۇرۇپ خاتىرجەم بولدۇم. ئەڭ خۇشاللىنارلىق ئىشتىن بىرى، قىزىمنى ئىلىپ يۇرتقا بېرىپ، قىرىپ، ياشىنىپ قالغان ئاتا-ئانامنىڭ ئەپۇ قىلىشىغا ئىرىشتىم. ئەمدىكى غىمىم قىزىمدا قالغان ئىدى. _قىزىم، مۇڭداشمايمىزمۇ،_دېدىم مەن بىر كۈنى قىزىمدىن گەپ ئالماق بولۇپ. _بولىدۇ، نېمە تۇغۇرۇلۇق؟ _ئوغۇل دۇستىڭىز باردۇ، ماڭا گەپمۇ قىلىپ بەرمەيسىز، _دېدىم مەن ئۇدۇللا. قىزىم قىزىرىپ كەتتى. ئۇ ئوغۇل دۇستى ھەققىدە سۆزلەپ بەردى. قىزىمنىڭ دەپ بېرىشىچە ئۇ يىگىت دادىسىغا ئۆگەي ئىدى. شۇنداقتىمۇ ئۇ يىگىت خېلىلا بولىدىغاندەك قىلاتتى. مەن ئۇ يىگىتنى كۆرۈپ بىقىشنى ئىيتتىم. قىزىم ماڭا ئۇ يىگىتنىڭ ئائىلىسىدىكىلەر بىلەن چۈشكەن رەسىمنى كۆرسەتتى. رەسىمنى قولۇمغا ئىلىپ، چۆچۈپ قىتىپ تۇرۇپلا قالدىم. تىلىم كالۋالىشىپ گەپكىمۇ كەلمەيتتى. قىزىم مەندىكى ئۆزگىرىشنى كۆرۈپ ھەيران بولۇپ تۇرۇپلا قالدى. ئۆتكەن كۆنلىرىم ئېسىمگە كېلىپ كۆز ياشلىرىم يىپى ئۇزۇلگەن مارجاندەك قۇيۇلۇپلا كەتتى. مەن ئۆز-ئۆزەمگە <ئاھ! خۇدا، بۇ نېمە ئىش ئەمدى، بۇ تەقدىرنىڭ ماڭا قىلغان چاقچىقىمىدۇ؟ مېنىڭ يەنە كۆرىدىغان قانداق كۈنۈم باردۇ؟> دەپ نىدا قىلاتتىم. قانچىلىك يىغلىدىم بىلمەيمەن. قىزىمنىڭ ھاي بېرىشى بىلەن ئۆزەمنى ئاران تۇتىۋالدىم. ئازاپلىق، قان ياشلىق كەچمىشلىرىمنى قىزىمغا سۆزلەپ بەردىم. سۆزلەپ بولغىچە نەچچە رەت ھۇشۇمدىن كەتكەندەك بولدۇم. سۆزلىرىم تۇگىگەندە قىزىم ماڭا ئېسىلىپ يىغلاپ ئايلىنىپ كەتتى. ئىككى كۈن ئۈن-تىنسىز ئۆتتۇق. مەن قىزىمغا قارىيالمايتتىم. قىزىممۇ قاتتىق ئازاپ ئىچىدە تولغىناتتى. ئۇ بىر كۈنى ماڭا: _ئاپا، مەن قايتا-قايتا ئويلاندىم، ئاخىرى مەن ئايرىلىپ كېتىشنى قارار قىلدىم، بىز گەرچە قانداش بولمىساقمۇ، بىراق مەن ئۆز بەختىمنى دەپ توي قىلسام، سىز ئۇ ئادەمنى_مېنىڭ دادامنى قانداقمۇ قۇدام دەپ يۇرەلەيسىز، سىزنى يەنە ئازاپلىغىم يوق. سىزنىڭ ئەمدى بولسىمۇ راھەت كۆرىدىغان ۋاقتىڭىز،_دېدى قەتئىيلىك بىلەن. ئەمما ئۇنىڭ كۆزلىرىدە ياش لىغىرلاپ تۇراتتى. مەنمۇ ھىجران ئازابىنى بولدى دېگىچە تارتقان. ئەمما تەقدىرنىڭ بۇ چاقچىقىغا نېمىمۇ دېيەلەيتتىم. دېمىسىمۇ ئۇلار بىلەن قانداقمۇ قۇدا بولۇپ ئۆتەلەيمەن. سادىق بىلەن ئىككىمىزنىڭ تەقدىرى بىر يىپقا باغلانغانمىدۇ. مەن ئامالسىز سۈكۈتتە تۇردۇم. قىزىمغا ھېچنىمىمۇ دېيەلمىدىم. بىز سىرتىمىزدىن خۇشال ئۆتكەندەك قىلساقمۇ ئەمما ھەر ئىككىلىمىز چەكسىز ئازاپ قاينىمىدا ئۇزۇپ يۇرەتتۇق. دائىم قىزىمنىڭ چېھرىدىن كۆڭلى يىرىمچىلىقنىڭ شولىسىنى بايقاپ قالاتتىم. ئاھ! بىچارە قىزىم. ئىجادىيىتىمگە ھۆرمەت قىلىڭ. خالىغانچە يۆتكىمەڭ | |
