بىر سائىلنىڭ رىسالىسى
روزى سايىت
قول ، پۇتى ساق ، قەلبى چولاق توكۇرمەن ، غۇرۇر سېتىپ مۇتقا ، توقۇم توقۇرمەن . سىياقىمدا بىچارىلىك ، مىسكىنلىك ، بارغان يەردىن « چالما » يۈدۈپ قوپۇرمەن . پارچە-پۇرات سەدىقىگە خوشۇم يوق ، چوڭ-چوڭ بەرسە ئاندىن رەھمەت ئوقۇرمەن . ساددىلارغا ئېيتارىم شۇ :« دادام يوق ، پۇلسىز ، كېسەل -ئۈچەيلىرىم سوقۇرمەن . ئانام قارىغۇ ، ئاكام پالەچ ، ئىنىم گاس ، ئاھ ، نامراتلىق ...» دەيمەن تىنىپ چوڭقۇر مەن . « سېخىيلارنىڭ جايى جەننەت ! » شۇ گەپتە يانچۇقىنىڭ ئاغزى چىڭنى نوقۇرمەن . ئالىقان ئېچىپ ، دۇئا چېچىپ ، كۆز ياشلاپ ، بەرمەسلەرنىڭ ئىنسابىنى چوقۇرمەن . خەقنى ئالداپ تاپقىنىمنى ھەر ئاخشام تاۋىكاغا خەجلەيدىغان موخۇرمەن . ئاكام تىمەن ، ئانام ساپمۇساق ، دادام بار ، ( ئاغزى شالتاق ، لەۋزى يالغان كۇپۇرمەن ) . ياتار جايىم تۇغ-شەددىلىك گۈمبەزدە ، نىكاھىمدا ئىككى خوتۇن-پوخۇرمەن ... قول قاپارتىپ يۈرمىسەممۇ ، يېنىم توم ، رىزقى كەڭرى ، ئەقلى چولتا « خور-خور » (1) مەن . باغرى يۇمشاق مىللىتىم بار بەرگىلى ، بەرگەنسېرى قىچىشقاقتەك يۇقۇرمەن . نامىم سائىل ، ھېچنەرسىدىن كېمىم يوق ، خۇدا بەرگەن «ھالى ئېگىز ئوقۇر » مەن . كېمىمغۇ يوق ، يۈرەك پوك-پوك غېمىم بار ، يۇرت شەنىگە داغ ، ساقايماس قوتۇرمەن . دەپ قالسا ئەل : « ئىشلەپ يېگىن ئالدامچى ! » ھالىم چاتاق ، ئۇچاغ ئوپۇر-توپۇرمەن ... « ئانا تىلىم زەر تىلىم » دىن ئېلىندى. |