<ئۆزىمىز>
            
            بارنى خەجلەپ يوقۇتۇپ بۇزۇپ چاچقان ئۆزىمىز.
            ئەجداتلاردىن ماختىنىپ ئوڭدا ياتقان ئۆزىمىز،
            كۆكتە ئۇچسا ئۆزگىلەر قاناتلىنىپ پەم بىلەن.
            غەپلەت باسقان ئۇيقىدا خورەك تارتقان ئۆزىمىز،

                                                                   توشقان ئاتساق بىر قېتىم ئاكاڭ پالۋان سادىر دەپ،
                                                                   تېرىقچىلىك شات قۇچساق بىز ھەممىگە قادىر دەپ.
                                                                   قوشاق قاتساق بىر مىسرا بىز ئاتالغان شائىر دەپ،
                                                                   مەنمەنلىكنىڭ تۆرىدە مەيدە قاققان ئۆزىمىز.
           كەينىمىزگە قارىساق ئۆزىمىزدىن يوق ئەسەر،
           خوشنىمىزدا قايسى ئوي بىز ئۇنىڭدىن بىخەۋەر.
           ئۇچالماستىن شۇ سەۋەپ ھېچبىر ئىشتا شان زەپەر،
           يول تاپالماي مېڭىشتا غەمگە پاتقان ئۆزىمىز.

                                                                   باغغا ئاچاي سۇ دىمەي، قېتىرقىنىپ ئىشلىمەي،
                                                                   يۈكسىلىشنى كۆزلىمەي، تەردىن بەخىت ئىزدىمەي.
                                                                   يازنىڭ قىشى بار دىمەي ، بىر ھوجۇرنى مەشلىمەي،
                                                                   بوشاڭلىقنىڭ بېغىغا ئىشىك ئاچقان ئۆزىمىز.

         ئاپتورى: ئالىم ياۋا
          
      

مۇنبىرىمىز بارغانسېرى ئايناپ كېتىۋاتىدۇغۇ!!!
  ياشاپ كەت:ئاشپەز تورى.!!!!